167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
اشتر نامه عطار
هر سوئي ميکرد در آشيانگاه
ميبرد هر لحظه در خافقين
پاکبازي بود با خوش خوانشي
گفت اينجا گاه خاموشي مکن
خويشتن را در يقين ميداشتم
دايما بودي نشسته در برم
لاجرم اين ناخوشي برداشتي
دشمن ارض است بيشک آسمان
جمله پنهان گشته چشمانشان مغاک
در بهشت جاودان ساکن شويد
اندرين گفتارها سستي مکن
عاقبت در حسرت آمد پايدار
عاقبت گردد اسير خويشتن
کي بيابد در معاني دسترس
آنگهي در هيچ جا نگذاردت
آن بيابد اندرين درياي غم
بسته بد اندر ميانش فوطه
بر همه خلق جهان او پيشوا
در تمکين رحمه للعالمين
ميکند آنرا بشيدائي نگاه
در طلبکاري عقبي نيستم
در کمال عشق جانان لايقي
اندرين دريا بود آب حيات
در بر وحدت محالي آمدست
پس بدادي هم در آن ساعت بباد
جملگي اندر بلاي خويشتن
در گمان افتاده کي يابد يقين
جملگي خدمت گزار درگهند
تو چنين در پرده مانده واپسي
اوفتاده در تمامت پرده بود
گردد آسوده بکلي در جهان
سرفکندم در زماني از تنش
کي فتادي در مقام خرمي
يافتي در آسمان چندين بقا
خويش را آئينه افسوس بين
در زماني راز دل بگشايدت
در ميان صحن گردونت آورم
در معني اندرين ره سفته
هستي تو شد يقينم نيستي
اين زمان در باطني و ظاهري
صادقم در عاشقي هم صادقم
تو بداني آفرينش در يقين
کام خود دريافته در پيشگاه
چند جويم اندرين در سفتنش
در نهاد کل عجايب او قوي
ديد آنجا راستي در آستين
خسرو نامه عطار
بدو تشنه بدو آغشتگانند
زآبي دانه در او نمايد
دهد خرقه بپيري جاودانيش
يقين دان کان طلسمست معما
ز خورشيد الهي در حجابي
که در پيشست راهي بي نهايت
شبه در معصيت چون شير کردم
بمهر تست ذريات آدم
نديدي منزلت ماه از منازل
نبي امي ازام الکتابست
که در صبحست همرنگي کوکب
حيا چون نبودش پيوسته پيشه
که آمد در نمازش پيش،استاد
فرو رفته بهم در دم گرفتست
بغواصي برون آري جواهر
ستاده مشتري را در برابر
بزهد خشک در کنجي نشستي
اشاراتست در شعر و معما
فروغ خويشتن اظهار کرده
که در هر روز نبضم مينمودند
بعشرت سبع دريا عشر جودم
دلم آيينه جمشيد گردد
سخن منظوم گويد جاودانه
نميداني وليکن بر تو آسانست
چوشهدش تربيت در خانه ميداد
سياهي در پلاس شب دميده
سرمه رهزنان در راه ديدند
وزو فرياد در صحرا فتاده
گرفته شيرخواري تنگ در بر
يکي ايوان فلک کردار ميديد
گلي ترديد پيش گلستاني
خصومت در همه عالم نبودي
بجاي مرگ بنشينم سرانجام
که بودندي غلامش پادشاهان
نگونساري بطاسي در فگنده
گهي دربند روم رويش افتاد
بزاده لعبت زرين جهاني
بتيزي چون لب تيغ سدابي
چراغي خواست وان خورشيد ميجست
چو ماهي بودمي بر روي خاکي
عروس روز در شبگير مانده
که گويم شيرپستانم حرامت
چه ميخواهي ازين سرگشته ايام
زمين بوسيده ماه آسمانش
در افتاده مؤذن از مناره
چراغ اسمان شب کور مانده
نهان چون خضر مرغ صبحگاهي
فتاده ماه در چاه زبيده
جهانرا کوه بر بالا فتاده
بپيغامي ازو دلداريي کن
سياهي در ميان نور مانده
بگيرد استخواني در گلويت
درين ميدان بزن گويي بشادي
بتنهايي ز نااهلان برسته