ديوان سلمان ساوجي

ماه چهارده شبه، در غره شباب
همچون هلال گشت، به خورشيد مقترن

در صدر چار بالش بلقيس تکيه زد
جمشيد روزگار علي رغم اهرمن

افکنده بحر را غضبش لرزه بر وجود
آورده آب را کرمش آب در دهن

شايد اگر بنات فلک چون بنين عهد
يابند در زمان تو جمعيت پرن

حکم قضا مثال قدر قدرت ترا
در کاينات حکم روان است بر بدن

جاه تو کشوري است که در باغ حشمتش
باشد بنفشه زار فلک سبزه دمن

جز در هواي خلق خوشش نافه دم نزد
زان دم که ناف مشک بريدند درختن

باقي به قول شاعر طوسي است در جهان
ناموس و شيرمردي کاوس و تهمتن

افتاده بود بلبل طبع من از نوا
بازش بهار مدح تو آورد در سخن

تا در حديقه فلک سبز آبگون
رويد به صبح و شام گل زرد و نسترن

شاهي که باز چترش، هرگه که پرگشايد
طاوس چرخش آيد، در سايه همايون

در مجلسي که طبعش، عزم نشاط کرده
بر دست ساقيانش، گرديده جام گردون

با صوت رود سازش، چون برکشد نباشد؟
در چشمهاي ميزان، اشکال زهره موزون

تن در نداد قطعا، قدرش بدانچه دوران
از روز و شب به قدش، اطلس بريد واکسون

در اهتمام کمتر، لالاي درگه توست
بر قصر لاجوردي، چندين هزار خاتون

تو وارثي کيان را، چون در قرون ماضي
داراب را سکندر، جمشيد را فريدون

هر شام تا چو يوسف در چاه مغرب افتد
خورشيد و شب برآيد، همراه گنج قارون

در ميان چاربالش، بر سرير سلطنت
همچو خورشيدي است رخشان، بر سپهر چارمين

دولتش با آسمان گردست آرد در کمر
آورد صدبار پشت آسمان را بر زمين

در کف دريا يسارش ابر اگر غوصي کند
با قياس عقل يم نيمي نمايد از يمين

گرستم دندان نمايد در زمان عدل او
خنجر آتش زبانش برکند دندان سين

داغ فرمانت نهد بر جبهه چيبال هند
طوق احسانت کند در گردن خاقان چين

عقل اول اول از رايت زند دم در امور
چون ز خورشيد جهان افروز صبح آخرين

در ازل قسم جبين آمد سجود درگهت
زين سعادت بر سرآمد بر همه عضوي جبين

دست زد در عروة الوثقاي فتراکت ظفر
گفت من به زين نخواهم يافتن حبل متين