ديوان سلمان ساوجي

حديث در سرشک مرا به نظم آور
بگوش يار به وجهي که مي توان برسان

سعادتي که در اشکال اختران دارند
سپهر پيربدين دولت جوان برسان

راست گويي بيت معمور است در زير فلک
سايه بانش ظل ممدود است بربالاي آن

اي به مهر دل پرستاران مهد عزتت
دختران اختران در پرده هاي آسمان

پايه قدر تو را گردون گردان در پناه!
سايه چتر تو را خورشيد تابان درامان!

بربساط حضرتت آيات رحمت را نزول
در حريم حرمتت سکان دولت را مکان

با فروغ شمسه ات برگشته ماه وآفتاب
با صفاي صفه ات خنديده گل در بوستان

شير گردون بيشه گر بر مرغزارت بگذرد
از صفاي شير حوضت شير آرد در دهان

ديده هاي روشنان گردت به کحلي مي کشند
در خم ابروي طاق وسمه رنگ آسمان

آسمان مزدور کار توست و هر شب مي رود
يک درست مغربي در آستين زين آستان

داور دنيا، معزالدين که در احياء عدل
مي کند روشن روان تيره نوشين روان

آنکه سلطان ضميرش را يزک چون آفتاب
گاه گرد باختر گردد گهي در خاوران

داد مردي داد از شرطي که مردان کرده اند
در صف هيجا فرونگذاشت چيزي جز عنان

در کنار مرحمت مي پرورد لطفت بناز
ملک و دين راکز ازل هستند با هم توأمان

بنده را شاها، بسي آزادي است از بندگيت
در ثنايت لاجرم چون سوسنم، «رطب اللسان »

التماسي کرده ام زين در به قدر همتت
از براي خود وراي خواهش اهل زمان

نقد آن دولت که از محصول زرين گلشن است
باد در گنجينه هاي اين مبارک خاندان!

چون زني پيرست دنيا کهنه چرخي در کنار
گر جوانمردي چه گردي گرد چرخ پيرزن

خيمه جان بر جهاني زن که در صحراي او
لاله زار گلشن خضرست خضراي دمن

بس کن اين آتش زباني بس که در پايان چوشمع
خواهدت بر باددادن سرزبانت بي سخن!

نقره خنگ صبح را در تاخت سلطان ختن
ساقيا گلگون کميتت را به ميدان درفکن!

نه سپهر آورد زير پي سمند همتش
دم نزد از سبزه در مرغزار پرسمن

با محيط دست در پايش جواد او چرا
ابرش ابر آبخور سازد زدرياي عدن؟

در صفات مرکب صرصر تک جمشيد عهد
مي کنم تضمين دوبيت از سحربيت خويشتن

باد در دستت زمام آسمان تا آفتاب
هر سحر خواهد عنان از حد مشرق تاختن!