ديوان سلمان ساوجي

آنکش خيال لعل تو در چشم خانه ساخت
گوهر به آستين کشد از آستان چشم

در انتظار مقدم خيل خيال تو
روز و شب است بر سر ره ديده بان چشم

آنکو عروس باصره بي راي و حسن او
بنمود چهره در تتق پرنيان چشم

بي حسن روي صائب او جلوه گر نشد
طاوس نور در چمن بوستان چشم

الا که در هواي لقاي مبارکش
مرغ نظر نمي پرد از آشيان چشم

با زيب خاک پايت اگر چشم ياد کرد
از سرمه باد خاک سيه در دهان چشم

شاها بدان خداي که فراش قدرتش
بنهاد شمع باصره در شمعدان چشم

خدود لاله رويان، در عقود لؤلؤي لالا
اگر خواهي بيا بنگر، عذار لاله و شبنم

ستاده نرگس رعنا ميان گلشن خضراء
دوسر در يک بدن پيدا، شده چون توأمان توأم

جمال طلعت بخت توبادا در همه وقتي
چو روي نو عروسان بهاري تازه و خرم!

طناب خيمه افلاک باد فتنه بگسستي
به اوتاد بقايش گر نبودي در ازل محکم

مي صافي که از قرابه چون در جام ريزندش
صفاي جام رنگينش کند روشن روان جم

بجز دهان تو در آفتاب گردش کس
نديده ذره که باشد درو ستاره نهان

در آتش لبت آب حيات مي بينم
مگر رسيد به خاک جناب شاه جهان

سوار عزم تو تا پاي در رکاب آورد
فلک به دست مراد تو باز داد عنان

اگر نبودي مرآت در لباس ذکور
زعفتت ننمودي جمال چهره عيان

بدان حکيم که او در طبيعت مگسي
نهد مرارت درد و حلاوت درمان

نماز شام که زرين غزاله در پس کوه
نهفته گشت و هوا کرد عزم مشک افشان

چنان نمود که فرزند نور ديده من
چو شمع تافته و در گرفته و گريان

درآمد از در خلوت سراي من ناگه
چه گفت گفت که اي پير کلبه احزان

دگر که در حق من شه عنايي دارد
مرا به حکم اجازت نمي دهد فرمان

هميشه تا گره زرنگار ماه بود
چو گوي در خم چوگان آسمان گردان

کمند طره او با کمر چودر پيچد
دقيقه اي زتن من در آن ميان برسان

مجال دم زدنت گر بود در آن خلوت
زمين ببوس و دعايم زمان زمان برسان

در آن ميان چو دهد کام عاشقان لب دوست
بگوبه زير لبش بهره فلان برسان