ديوان سلمان ساوجي

ديده از کبک در ايام تو شاهين شاهي
کرده با شير به دوران تو گوران آرام

چرخ بر عزم طواف در تو هر روزي
بسته از چادر کافوري صبحست احرام

آب را با سخطت پاي بود در زنجير
کوه را با غضبت لرزه فتد بر اندام

کمترين نايب ديوان تو در مسند حکم
آسمان را قلم نسخ کشد بر احکام

در زواياي حريم حرم معدلتت
شده طاوس ملايک به حمايت چو حمام

قلمم گر به ثناي تو زسر ساخت قدم
طبع من ريخت به دامن گهرش در اقدام

در عهد احسانش گدا، گرفي المثل خواهد عطا
از کوه برلفظ صدا، پاسخ نيايد جزنعم

طبع تو در روز وفا، ابريست سرتاسر حيا
دشت تودرگاه سخا بحريست سرتاسر کرم

بودي زر خور ناروا، در چار سوي آسمان
گرنيستي نامت نشان برچهره او چون درم؟

چو ديو ناکسم و بدسپاس و بدکردار
مباد در همه عالم کسي به کردارم

نماند بند خرد را مجال در سر من
که پرشدست دماغ از خيال پندارم

دميد صبح مشيت رسيد روز اجل
ولي هنوز من از جهل در شب تارم

مرا چو روز و شب آتش فروختن کارست
يقين که گرم بود در جحيم بازارم

در آن زمان که اميد از حيات قطع کنم
ز لطف و رحمت خود نااميد مگذارم

خوش نسيمي از چمن برخاست برخيز اي نديم!
خوش برآور در هواي باغ يکدم چون نسيم

صبحدم بشنو که در ديباچه فصل بهار
مي دهد بلبل مفصل شرح ابواب نعيم

بر سرير سلطنت گل مي دهد هر روز بار
راستي در سلطنت گل شوکتي دارد عظيم

هست جايي آنکه از لطف هوا پيدا شود
قوت نشو و نما در شخص مدفون رميم

در سر کوه ار خيال برق شمشيرش فتد
تاکمرگه کوه را از فرق سر سازد دونيم

از در اصحاب دولت مي توان گشت آدمي
يافت از اقبال ايشان پايه انسان رقيم

پادشاها در بهار دولتت من بي نوا
هستم آن بلبل که چون عنقاست مثل من عديم

گر بدست ديگري آرم سخن عيبم مکن
زان سبب کز دست خويشم در عذابي بس اليم

با آنکه آب در جگرم نيست هر شبي
باشد عيار روي توام ميهمان چشم

در گوشه ها نشسته فروبرده سربرآب
از ترکتاز غمزه تو مردمان چشم

از بس که من خيال تو تحرير مي کنم
بشکست خامه مژه ام در بيان چشم