ديوان سلمان ساوجي

خيري که خلاص تو در آن است خلوص است
باقي همه اجزاي تو قيدند و حبايل

بر دوش هر آنکس که طرازي زهنر نيست
آن بين و مزن دست در اذيال زوايل

در راندن سايل چه جوابت بود آخر
آن روز که باشد زتو رزاق تو سايل

صفر تخت زر سلطان فلک بردارد
لاجرم در فلکش نام برآيد به حمل

ابر هر بيضه کافور که در کوه نهاد
کند آن بيضه کافور سراسر صندل

جوشن موج چرا باد کند در تن آب؟
مغفر لاله چرا ابرنهد بر سر تل

در هواي چمن باغ علي رغم غراب
شاخ گلها زده اند از پر طاوس کلل

خورده زنبور عسل فضله رشح قلمت
لاجرم نص شفا آمده در شأن عسل

لطفت ار در دهن روح نباتي آبي
بچکاند بچکد آب نبات از حنظل

تاز تصريف زمان هر سر سالي در باغ
گل مضاعف شود و نرگس اجوف معتل

بر سر کوچه خمار به شهر شوال
خانه اي گير که بستند در شهر صيام

اي سر زلف تو را در شکن حلقه دام
از هوا طاير روح آمده باطوق حمام!

همه خواهند دوا از تو، و من خواهم درد
دانه جويند بدين در، همه مرغان مادام

آنکه بر عزم طواف در او مي بندد
هفت اجرام سپهر از پي طاعت احرام

آفتابي که چو در رزم زنددست به تيغ
از ميان، پيکر مريخ برآرد چو حسام

اي زيمن اثر طالع فرخنده تو
پنج نوبت زده در هفت ولايت بهرام!

در وجود ار نگرد خشمت ازين پس نبود
آسمان را حرکت جرم زمين را آرام

جام احسان تو چون خنده زند در مجلس
گه کند ناله و گه گريه زدستت نمام

نوايي که در وي سخن هست و نيست
نواي ني و چنگ مالا کلام

زهي چتر دور تو را سايه دار
همه روزه خورشيد در اهتمام

هماي است چترت که مي پرورند
روان در ظلال جلالش عظام

بي نبات لب تو آب خضر بوده مضر
بي هواي در تو بيت حرم گشته حرام

آفتابي و چنان گرد تو دل ذره صفت
در طواف است که يک ذره ندارد آرام

حاجيا در پي مقصود قدم فرسودي!
خنک آنان که به گامي برسيدند به کام

دولت حاج نيابد مگر آنکس که به صدق
بندد احرام در کعبه حاجات انام