ديوان سلمان ساوجي

اثر کوثر شمشير تو در روز اجل
صدمه نعل سم اسب تو درگاه جلال

اثر عدل تو دان اينک براطراف افق
در دم گرگ رود آهوي زرين تمثال

ثالث اين عيسي فرخ قدم ميمون فر
کامد از رابطه ثانيه در مهد جلال

شاه دلشاد جوانبخت که در روي زمين
با همه ديده نديدش فلک پير مثال

در زمان گوهر تيغ تو آزار حرير
سوزن تيز نيارد که درآرد به خيال

قرب سي سال به نيکو سخني در عالم
شده مشهور، شدم جاهل و بدگو امسال

ياقوت در چکانت، الماس راست حامي
شمشاد خوش خرامت، خورشيد راست حامل

از عکس گونه هايت، در تاب ماه نخشب
وز سحر چشمهايت، بي آب چاه بابل

زنهار طره ات را، مگذار کان پريشان
دارد سر تطاول، در عهد شاه عادل

نعل سم سمندش، تاج سر سلاطين
خاک در سرايش، آب رخ افاضل

رايات کامکاري، از روي اوست عالي
آيات شهرياري، در شأن اوست نازل

اي خيل حشمتت را نصرت فتاده درپي!
وي چتر دولتت را خورشيد رفته در ظل!

از رشک حسن خطت، دست نگار بر سر
وزشرم لطف طبعت، پاي زلال در گل

در صدر خصم رمحت تا يافت حکم نافذ
رفت از ولايت تن، جانش زدست عامل

دست تو حاصل کان، در خاک ريخت يکسر
شايد اگر بگيرد زين دست کان معامل

در بخشش از مبادي تا دست برگشادي
هستند درايادي بسته ميان انامل

هر عضو دشمنت شد، منزلگه بلايي
تيغ تو تيز گشته، در قطع آن منازل

چشم و چراغ عالم، بودي تو پيش ازان دم
کافلاک در گرفتند، اجرام را مشاعل

ذوقي تمام دارد، در صبح عيد باده
بي جستجوي شاعر بي گفت و گوي عاذل

رفتند رفيقان و رسيدند به منزل
در خواب غروري تو هنوز، اي دل غافل!

در خوردن و خفتن چه شوي همسر انعام؟
مي کن عملي تا نشوي کم زعوامل

قول علمايي که عمل نيست در ايشان
ماننده رمحي است که خاليست زعامل

اين اشک ريايي است چو در وجه نشيند
سيم سره بايد، که بصيرست معامل

تو در ظلمات شب کفران و برايت
برکرده درين گنبد فيروزه مشاعل

در جاه گرفتم که شدي طغرل و سنجر
بنگر که کجااند کنون سنجر و طغرل