ديوان سلمان ساوجي

من اين مثلث عنبر نسيم نفروشم
وگر بهشت مثمن دهند در سمنش

زغصه بلبل طبعم نداشت برگ و نوا
بهار مدح تو آورد باز در سخنش

مبشران سعادت برين بلند رواق
همي کنند ندا، در ممالک آفاق

فکنده قصه يوسف جمال او در چاه
نهاده نامه کسري، زمان او بر طاق

کسي به دولت عدلش نمي کند جز عود
زدست راهزنان، ناله در مقام عراق

به بحر نسبت طبع تو مي کنم همه وقت
اگرچه در صفت بحر مي کنم اغراق

علو قدر تو را آفتاب اگر نگرد
چو سياه بازفتد در رواق چرخ به طاق

به چشم راستي آنکس که ننگرد در تو
چو نرگسش بدر آور زپلکها، احداق

زاعتدال نوبهار گلشنت در مهرگان
مي دماند خيري از ازهار و گلبرگ از خسک

خطه بغداد جز در سايه اقبال شان
چون خلافت بي علي بوده است و زهرابي فدک

عيدي که قدر اوست فزون از هزارماه
ماهي که مثل او نبود، در هزار سال

تا خود خيال ابروي اوبست ماه نو
کج مي نمود در نظر مردم اين خيال

تقدير داده تا ابدت بخت «لاينام »
ايزد سپرده در ازلت ملک «لايزال »

آن خلق خلق توست که ده تو زغيرتش
خون بسته است در جگر نافه غزال

وان قهر قهر توست که از باد هيبتش
آب نبات زهر شود در عروق بال

وان گرز گرز توست که بدخواه راکند
پيدا ميان دو کتفش فرق در جدال

برکوه جامد ار گذرد باد هيبتت
گردند چون سحاب روان در هوا جبال

آنجا که خنگ ماه منير تو سم نهد
ماه نو اوفتاده بود در صف نعال

کامروز در جميع ممالک منم که نيست
جز فکر مدحت تو مرا هيچ اشتغال

از پي خواب گهش در ازل آراسته اند
مهد فيروزه افلاک به انواع لآل

در هواي شرف طالعش از گشت فلک
سرکشيدست کنون سنبله بر اوج کمال

تا کند زهره نثار قدم ميمونش
در انجم به ترازو کشد از بيت المال

اژدهاي علم عزم ورا بهر عدو
عقرب از پيش دوان نيش اجل در دنبال

باش تا باز کند چتر همايونش پر
عالمي بيني در سايه او فارغ بال

از پي تهنيت آيند ملايک چو ملوک
به در خسرو اعظم زسر استقبال