ديوان سلمان ساوجي

آفتاب طرب از مشرق خم مي تابد
خيز و مي خور که نکردند در توبه فراز

چتر انصاف تو چون ظل هماي اندازد
کبک در سايه او خنده زند بر شهباز

در زمان تو بجز دشمن جانت زکمان
نکشيدست کسي زحمتي از دست انداز

در ثبات قدمم صلب تر از کوه ولي
غم دوران زمان است غمي کوه گداز

هر کسي بر در تو رسمي و راهي دارد
من به بيراهيم از جمله اقران ممتاز

دوش پير خرد از روي نصيحت مي گفت
در دو بيتم سخني خوش به طريق ايجاز

کامرانيت چنان باد که در دور فلک
هيچ باقيت نماند بجز از عمر دراز!

حور اگر ديده بدين روضه کند روزي باز
کند از شرم در روضه فردوس فراز

خم طاقش همه با سقف فلک گردد جفت
لب بامش همه در گوش زحل گويد راز

چتر انصاف تو چون ظل هماي اندازد
کبک در سايه او خنده زند بر شهباز

در کمال شرف و جاه و جلالي اکنون
هست دور ابد انجام تو را اين آغاز

جام زرده به صبوحي که چو نرگس به صباح
ريخت در جام بلورين مي اصفر، نرگس

هيچ در چشم نمي آورد او مردم را
چشم دارد همگي بر زر و زيور نرگس

سيم و زرهاي پراکنده دي ماه خزان
گوييا در قلم آورد به يکسر نرگس

يد بيضا و عصا و شجر اخضر نار
همه در صورت خود کرد مصور نرگس

دوش گفتم غزلي در نظر نرگس مست
کرد بر ديده سواد اين غزل ترنرگس

به خيال قد و بالاي تو روزي صدبار
سرنهد در قدم سرو و صنوبر نرگس

در صبوح چمن از ساغر لطف تو کشد
گر کشد لاله صفت داغ معنبر نرگس

چه عجب باشد اگر چون گل و بلبل گردد
در هواي چمن بزم تو صد پرنرگس

بشکفاند نفس خلق تو دردي لاله
بر دماند اثر لطف در آذر نرگس

چشمش از چشمه خورشيد شود روشن تر
از غبار در تو گرکشد اغبر نرگس

در سراپرده بزم تو کنيزان باشند
نوبهار و سمن و لاله و ديگر نرگس

دل از عقيق لب او حريق گلگون خواست
چو لاله داد در اول پياله درد دنش

در آن خيال که کردند از وصالش هيچ
نيست نقش به غير از خيال پيرهنش

نهاده بوته قلبم غم تو در آتش
مگر خلاص دهد زآن خلاصه زمنش