ديوان سلمان ساوجي

زچرخ اگر فروبستگي است در کارم
به يمن بخت خداوندگار بگشايد

اگر نسيم سحر، بر ختن گذار کند
زرشک مشک، چه خونها که در جگر گيرد

زيک نسيم که در آستين غنچه بکر
دمد شمال چو مريم، به روح برگيرد

زبس قراضه که گل گرد کرد در دامن
مجال نيست که دامن به يکدگر گيرد

زخاک پايت اگر حور ذره اي يابد
به خاک پات که در دامن بصر گيرد

هميشه تا که خود اين سراي شش سورا
زبهر آمد و شد خانه دو در گيرد

کامروز نور باصره آفرينش است
در عين صحت از نظر آفريدگار

در جنب رفعتش نبود چرخ سرفراز
با تاب حمله اش نبود کوه پايدار

زاعجاز عدل توست که ابناي عصر را
در دور دولت تو به توفيق کردگار

بر پاي بود تخت به پيش چو بندگان
بر صدر دستها بنهاده در انتظار

آن روز تيره باد که در ملک سلطنت
خواند زمانه جز تو کسي را به شهريار

پيوسته تا بود سبب صحت بدن
بيماري نسيم روان بخش در بهار

ذات مبارکت زهمه رنج و آفتي
محروس باد در کنف لطف کردگار!

جمله در فتراک من آويختند از هرطرف
کاخر از بهر خدا پا از پي اهل تبار

خواجگان ما لدار معتبر در وي چنانک
هر يکي را همچو قارون بود صد سرمايه دار

هر دم از شوق سر پستان مادر مي گرفت
در دهان پيکان خون آلود طفل شيرخوار

مي ربايد خال اقبال از رخ مقبل به حکم
تير اه مستمندان در دل شبهاي تار

چون رواداري که در ايام عدل شاملت
کز تواضع مي فرستد باز تاج سر به سار

در کلامم چونکه بود اطناب از بيم ملال
بر دو بيت عنصري کردم سخن را اختصار

آسمان در حلقه بر خود گوهري مي داشت گوش
ساخت امروزش براي آفرينش گوشوار

مادر ايام را آمد به فرعون و بخت
قرة العيني ز روز نيک گردون در کنار

مشتري اشکال سعد اختر از يک به يک
در نظر آورد و شکل طالعش کرد اختيار

خسروان را خاتم است آن خاتم فيروزه بخت
خاتمي کو در جهانداري است از جم يادگار

ملک را بود آرزو، از بهر شاهي دولتي
يافت ملک اين آرزو را در کنار شهريار

نقد رايش در ترازو چون درست آفتاب
بارها بشکست وجه زهره را قدر و عيار