ديوان سلمان ساوجي

رفته بودم ز سر شعر و هواي درشاه
باز در خاطرم اين مطلع غرا آورد

گل رعنا چو سر نرگس مخمور گران
ديد در ساغر زرين مي حمرا آورد

پادشاهي که کمال شرف پادشهيش
نقص در سلطنت بهمن و دارا آورد

ظل حق، شيخ اويس، آنکه ز آفات فلک
ملک را در کنف چتر فلک سا آورد

آنکه در دعوي عدلش چو خرد برهان خواست
آيت معدلت مملکت آرا آورد

دهر پيرست و جهان زال و تو کيخسرو عهد
قوتي در تن پيران که برنا آورد

تير قهر تو پي سخت عجايب دارد
که به هر جاي که در رفت مفاجا آورد

بهترين صورتي انديشه اخلاص تو بود
زان تصور که خرد در دل دانا آورد

نور خورشيد ضمير تو در آن بقعه که تافت
شاخ زربار همه عقد ثريا آورد

گريه بيوه زن و اشک يتيمان عراق
اي بسا آب که در ديده خارا آورد

«يارب » نيم شب و آه سحرگاه ضعيف
اي بسا رخنه که در گنبد اعلا آورد

تا در اطراف جهان زمره مردم خواهند
به زبان ذکر جهانداري کسري آورد

خورشيد کرم، شيخ اويس آنکه ثريا
در کوکبه همت او بي سپر آمد

هر سر که به خاک در او گشت مشرف
همچون فلک از دور ازل تاجور آمد

في الجمله، يکي جست و برون شد زميانه
والقصه، يکي از در زنهار درآمد

مرغ شکسته بال دل من که روز و شب
پرواز در هواي رخ يار مي کند

شاهي که در هلاک اعادي به روز رزم
احياي رسم حيدر کرار مي کند

روشن شد اين که از غضب اوست کافتاب
خوناب لعل در دل احجار مي کند

پوشيده نيست کز کرم اوست کاسمان
ديباي سبز در بر اشجار مي کند

در قطع و فصل دشمن بداصل بدگهر
تيغ تو پاکي گهر اظهار مي کند

کانکس که کرد در حق دارا بدي هنوز
نقاش نقش او همه بردار مي کند

در حسب حال تذکره نظم کرده ام
نظمي که کسر لؤلؤ شهوار مي کند

سرسبز باد گلبن جاه تو تازرشک
در چشم دشمنان مژه چون خار مي کند!

خوشه نهاد سر به کمرگاه تو مگر
آمد که با تو دست هوس در کمر کند

ليکن چنين حديث پراکنده چون کسي
در بندگي خواجه نيکو سير کند؟