ديوان سلمان ساوجي

ماهچه رايتش، سر به فلک برفراشت
شاه به ماهي ز روم، تا در کرمان گرفت

ديده ندارد در آن عارض زيبانظر
نيست کسي را برآن، زلف پريشان گرفت

خال تو جان مرا در چه سيمين زنخ
کرد به عنبرسر چاه زنخدان گرفت

بس که به اميد باربر در او آفتاب
سرزد و برخويشتن، منت دربان گرفت

باز در ايام او، طعمه گنجشک داد
گرگ به دوران او، سيرت چوپان گرفت

شاهسواري که چون راند به ميدان ملک
گوي فلک را به حکم، در خم چوگان گرفت

باريک تر از مو کمرت را دقيقه اي
ناگاه در دل آمد نامش ميان نهاد

شيرين تر از شکر به سخن در لطيفه اي
رويت نمود لعل تو نامش دهان نهاد

از قامتت خيال مثالي نمود باز
در کسوت لطيف دل آن را روان نهاد

سلطان اويس داور دين کز کمال عدل
در سلطنت قواعد نوشين روان نهاد

از کيسه فواضل انعام عام اوست
هر گوهر نفيس که کان در دکان نهاد

عمري عنان توسن ايام چرخ داشت
چون پير گشت در کف اين نوجوان نهاد

در عهد او به غير ترازوي بارکش
ايام برکه بود که بارگران نهاد

شبديز خسروي زمه تو رکاب يافت
تا شهسوار قدر تو پا در ميان نهاد

ذات تو گشت واسطه عقد گوهري
کاثار لطف در صدف کن فکان نهاد

در قبضه تصرف تو تيغ آسمان
تنها نه کار و بار زمين و زمان نهاد

از حرف ملک و دين خرد انگشت برگرفت
در روزگار امر تو بر ديدگان نهاد

در خاک درگه تو که با مشک همدمست
طبع زمانه خاصيت زعفران نهاد

شاها من آن کسم که خرد در سخن مرا
شيرصفت فصاحت و ببر بيان نهاد

آن نظمها به مدح تو کردم که عقل ازان
هر نکته در مقابله يک جهان نهاد

بادا مطيع هندوي پيل تو صبح کو
سر در سواد لشکر هندوستان نهاد

جاويد حکمران که بنام تو در ازل
ايزد اساس سلطنت جاودان نهاد

غنچه را باد چو آيد به تقاضا اگرش
در ميان زر نبود دست و گريبان باشد

آب در رود، نواهاي تر و تازه زند
مرغ برعود، شجر ساخته الحان باشد

مي کند باد صبا طفل چمن را در خواب
ورنه مهد شجرش بهرچه جنبان باشد