ديوان سلمان ساوجي

آن حقوقي که در آفاق رهي را به سخن
هست بر بارگه سلطنت امروز کراست؟

در روز عرض لشکر منصورت از عراق
تا حد شوشتر، همه جند است و لشکر است

گردون مدام باعث حرمان بنده است
اين خوي در طبيعت گردون مخمر است

دوري به اختيار نجستم ز حضرتت
خود ذره را زمهر جدايي چه در خور است؟

تا در ميان گلشن گردون دهان شير
فواره مرصع اين چشمه زر است

در غره شوال محرم نبود، مي
آن رفت که گويند رجب يا رمضان است

از دست مغان چنگ از آن رو که زنندش
در بارگه شاه برآورده فغان است

اي شيرشکاري که دل شير زبيمت
همچون دل آهوي فلک در خفقان است!

در مملکتت آنچه بگويند کسي هست
کز بهر جدل تيز کند تيغ فسان است

الا که سنان همچو حسام از گهر بد
در مملکتت طعنه زدن کس نتوان است

خوش است وقت گل تازه زانکه در همه وقت
نديم مجلس او بلبلي خوش الحان است

خوش است رقص سهي سرو با نواي هزار
از آنک در حرکت با هزار دستان است

لب نباتي سوسن هنوز شيرين است
هنوز در دل غنچه خيال بستان است

رسيده آه سحرگاه بلبلان در گل
گمان مبر که زباد هوا پريشان است

خوشاکسي که درين فصل بر کميت نشاط
حباب وار در افکنده گو به ميدان است!

حمل چگونه هراسد زگرک در صحرا؟
اسد زشير لوايش چنان هراسان است

سحاب چتر تو در آفتاب گردش چرخ
مظله اي است، که بالاي ابر احسان است

به عهد دل تو مهتاب در جهان زانهاست
که رشته بافته بهر رفوي کتان است

سواد چتر تو را آفتاب در سايه
مثال خط تو را آسمان به فرمان است

مدار کار جهان در زمان دولت توست
نه بر سپهر که او سخت سست پيمان است

سياه مور سيه خانه را نگر که کمر
ببسته در طلب منصب سليمان است

چو دستبرد نمايد کليم در معجز
چه جاي لشکر فرعون و عون هامان است

حلقه گوش تو، يارب، چه صفايي دارد
کز صفا حلقه بگوشش شده در عدن است

آنکه بر مسند ايوان سخا پادشه است
وانکه در عرصه ميدان سخن، تهمتن است

آنکه اندر نظرش، صورت دنيا و فلک
راست چون پيرزني در پس چرخ کهن است