ديوان سلمان ساوجي

ز اشتياق سمش رفته نعل در آتش
شکال از آرزوي دست بوس او برپاست

مدار باک ز کيد عدو که در همه وقت
مدار دور فلک بر مدار راي شماست

اگرچه دشمن آتش نهاد سوخته دل
زتاب تيغ تو در سنگ خاره ساخته جاست

بسان مردمک چشم خود در آب نشست
گمان نبود وراکان سواد عين خطاست

در آب صورت خود چون بديد، صورت بست
که خود هر آينه اينجاي بهترين ملجاست

هزار نقش برآورد زمانه و نبود
يکي چنانکه در آينه تصور ماست

زخدمت ارچه جدا بوده ام وليک مرا
هميشه در عقب شاه لشکري زدعاست

منم که زير نگين من است ملک سخن
کسي که در سخن امروز خاتم الشعراست

همه از رهگذر آتش رخساره اوست
مردم چشم مرا آبي اگر در جگرست

هست با داغ ولاي تو و طوق مننت
هر چه امروز در اطراف جهان جانورست

سراي خانه گيتي که خانه دودراست
در او اساس اقامت منه که رهگذر است

تو روزي از در آنکس طلب که هر روزت
به قرص گرم خورش آسمان وظيفه خوراست

چو آفتاب زهر ذره مي شود لامع
فروغ صبح حجابي که هست در سحر است

اگر نه خاک زمين را مصيبتي سنگي است
چراش اينهمه خون هاي لعل در جگر است؟

بيا و يک نظر اعتبار کن در خاک
که خاک تکيه گه خسروان معتبر است؟

کجا شدند بزرگان نامور امروز؟
نشانشان به جهان در نه نام، ني اثر است

نجيب دين محمد، محمدبن حسين
که در ديار وجود او به جود مشتهر است

اگرچه عيش جهان است چو شکر شيرين
وليک زهر هلاهل سرشته در شکر است

ترا به ملک سعادت قرار چندان باد
که در سراي قرار آن سعيد را مقر است!

بخت برگشته من رفته چو چشمت در خواب
کار آشفته ام افتاده چو زلفت درپاست

پادشاه وزرا ميرزکريا که زقدر
آستان در او مسند جاي وزراست

آنکه در کار ممالک قلم و دستش را
قوت دست «کليم الله » و اعجاز عصاست

سجده درگه او نور جبين مي بخشد
هم از آن سجده شما را اثري در سيماست

همت عالي او راست مقامي که فلک
با وجود عظمت در نظرش کم زسها ست

عدلت از روي جهان تيغ و تبر برمي داشت
آن مظالم همه در گردن شوم اعداست