ديوان سلمان ساوجي

خيال چشم تو در خواب مي توان ديدن
خيال چشم تو دارم، ولي ندارم خواب

چو عزم بود که باشم مقيم در طرفي
مقام بنده به بغداد ديد شاه صواب

اميد هست که نوعي کند عنايت شاه
که باشم ايمن و آسوده در همه ابواب

حساب عمر و بقاي تو باد چنداني
که در محاسبه عاجز شوند، کلک و کتاب

درفش بنفش سپاه حبش را
روان در رکاب از کواکب مواکب

درين حال من با فلک در شکايت
ز رنج حوادث، ز جور نوايب

گهي برفرازي که نعل مه نو
همي سود در دست و پاي مراکب

گهي در نشيبي که اموال قارون
همي برگذشت از رکاب رکايب

همه ره در انديشه تا کي برآيد؟
ز درگاه صاحب نداي مراحب

وزيرا به حق خدايي که صنعش
نهد جوهر روح در درج قالب

به تعظيم احمد، که، با آن جلالت
نگه داشتش در حصار عناکب

مي کند سرکشي آن موي فرومگذارش
که در آن سرکشي آشوب و پريشانيهاست

قاصرم در صفتت گرچه به مدح تو مرا
هر سر موي بر اندام زباني گوياست

ناسزايي کاتش قهر تو در وي شعله زد
تا قيامت هيمه دوزخ شد و اينش سزاست

يا شفيع المذنبين! در خشکسال رحمتيم
زابر احسان تو ما را چشم باران عطاست

خدمتي لايق نمي آيد زمن بهر نشار
خرده اي آورده ام وان در منظوم ثناست

خوش برآ، چون خط دلدار، که در دور قمر
همه اسباب خوشي، دست فراهم دادست

تراست بي سخن اندر دهان نهان گوهر
نشان گوهر پاک تو در سخن پيداست

چو نيم مرده چراغي است آتشين، جانم
که در هواي تو بر رهگذار باد صباست

ز شادي کف دستش مدام در مجلس
امل به قهقهه خندان، چو ساغر صهباست

بدان اميد که در سلک خادمانش کشند
کميته حلقه به گوش تو، لؤلؤ لالاست

تمکن تو سراپرده در مقامي زد
که زهره با همه سازش، کنيز پرده سراست

دلت نوشته بر اقطار ابر را ادرار
کف تو رانده در آفاق بحر را اجراست

به مرده اي که رسد مژده عنايت تو
چو غنچه در کفنش آرزوي نشو و نماست

شب سعادت ارباب دولت است مگر
که روشني سحر در مباديش پيداست؟