ديوان سلمان ساوجي

در آرزوي زمزم آتش وش لعلت
جان هر نفسي بر لب خشک آمده ما را

اميد طواف حرم وصل تو افکند
در وادي غم طايفه بي سر و پارا

رو در خم محراب دو ابروي تو کردم
گفتم: مگر آنجا اثري هست دعا را

در سايه محراب نظر کرد دلم ديد
ترکان خطايي نسب حور لقا را

در عهده اسکندر عدلش نبود بيم
از رخنه يأجوج اجل سد بقا را

با مهر سليمان قبولش نبود راه
در دايره خطه دل ديو هوا را

مهر نظر تربيت او بدماند
در ماه دي از شوره زمين، مهر گياه را

در پرده سراي تو کشد زهره به گردن
چنگ طرب مطربه پرده سرا را

منثور شود گوهر منظوم ثريا
در مدح تو چون نظم دهم ورد ثنا را

جهان سلطنت، سلطان اويس اين شاه کو دارد
جهان در سايه فرخ هماي چتر گردون سا

شهنشاهي که در تشريح اعضاي بدانديشان
به شرح گوهر پاکش زبان تيغ شد گويا

براي او بود پيوسته ميل اختران آري
به سوي کل چو در باشد هميشه جنبش اجزا

جلالت از گريبان سپهر آورد سر بيرون
زمانت دامن آخر زمان را مي کشد در پا

مجموع مي روي تو و آشفته عالمي
چون مويت او فتاده شب و روز در قفا

آن سايه خداي، که گردون نديده است
در آفتاب گردش از آن سايه خدا

از چرخ دوخت بر قد قدرش قباي قدر
ليکن نداد همت او تن در آن قبا

گر در سر حسود خيال بلا رکت
آيد به خاصيت سرش از تن شود جدا

با سير لشکر تو دود آسمان به گرد
در روز موکب تو برآيد زمين ز جا

شاها مخدرات جهان را نظاره کن
کاورده ام به پيش تو در کسوت بها

آفتاب عالم افروزي و من آن ذره ام
کز فروغ طلعت خورشيد باشد در حجاب

آفتاب مهربان چون گرم گردد در عتاب
اي دل مجرم کجاداري تو تاب آفتاب!

در جهان رسمي قديم است از بزرگان مرحمت
وز فرودستان خطا، و «الله اعلم بالصواب »

ميان برف بود پاي راهمان قدرت
که دست و پنجه مفلوج راست در سيماب

فلک کبود شد و آفتاب مي لرزد
زابر اگر چه نهانند هر دو در سنجاب

نمي کند نظر مهر آسمان به زمين
که در ميانه هر دو کدورت است و حجاب