167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
خسرو نامه عطار
که جز در سوخته آتش نيفتد
بمويي زلف گل در بندش آورد
که در رشک افگني چرخ کهن را
دلش چون گل نمي گنجيد در پوست
ميان خاک در خونخواري آمد
زدستت رفته و تو مانده در دام
قدم در خشم و دم در کين زد از وي
در آبادي بنتوان گفت از ان باز
مشو در خط زکين من چو رويم
دمي در دم برون آوراز دامم
اساس وعده در خلوتگه ماه
بشکل آفتاب و سايه در پس
که آن در خورد خورشيد و مهي بود
مرا پنبه مکن در دنبه خوردن
چو کرم پيله پشمم در کشيدي
متاع عيش را آواز در داد
بپاي افتاده دو سرمست در هم
که گل در غنچه بهتر لعل در سنگ
چرا در کاسه گيري دست مستي
در اول کن که پيدا نيست انجام
وزين سر گشته دامن در کشيده
خطي در دل کشيدي و رميدي
ززلفش ماه در خرچنگ آورد
غمش سر در ميان جان نهاده
در صبح از بن دريا برآمد
دو دلبر ديد پاي هر دو در قير
زبانگش دلگشاي از جاي برجست
جهان صد خار در شريان گل زد
بگفته بردو علم چار تکبير
تو چون عقد گهر در عقد مانده
نه با او اسپ در جولان کشم من
که نم در ندهم و در آب خفتم
که دل در بند او همچون نگينست
خزانه در گشاد و داد روزي
و گرخرماست خاري در پي اوست
چو شکر هرمزت آورده در تنگ
وزو چون سرو در آزادي آمد
صلاي مرگ در عالم فگندند
ميان در بسته در زين راهواري
همي برداز تنورش در ترازو
حسودت مانده در ماتم تو در سور
شود زوهم در اين صلح بازت
فلکشان خاک بوسد در حوالي
شدند آن ماهرويان در عماري
وداعش کرد و پس در بر گرفتش
نديد آزردن آنشاه در خويش
که يکيک بند من در بند اوماند
در آمد مهر و گفتي هوش از و رفت
مرا پيش از توافتادست در خويش
کزان آتش، دو عالم در گرفتند