بوستان سعدي

در اوراق سعدي چنين پند نيست
که چون پاي ديوار کندي مايست

در اقبال و تأييد بوبکر سعد
که مادر نزايد چنو قبل و بعد

بياد آيد آن لعبت چينيم
کند خاک در چشم خود بينيم

در خير بازست و طاعت وليک
نه هر کس تواناست بر فعل نيک

همين است مانع که در بارگاه
نشايد شدن جز به فرمان شاه

کليد قدر نيست در دست کس
تواناي مطلق خداي است و بس

چو در غيب نيکو نهادت سرشت
نيايد ز خوي تو کردار زشت

ز زنبور کرد اين حلاوت پديد
همان کس که در مار زهر آفريد

فرستي مگر رحمتي در پيم
که بر کرده خويش واثق نيم

چو بلبل، سرايان چو گل تازه روي
ز شوخي در افگنده غلغل به کوي

جواني فرا رفت کاي پيرمرد
چه در کنج حسرت نشيني به درد؟

هم از بامدادان در کلبه بست
به از سود و سرمايه دادن ز دست

بدين ماند اين قامت خفته ام
که گويي به گل در فرو رفته ام

ببايد هوس کردن از سر به در
که دور هوسبازي آمد به سر

تفرج کنان در هواي و هوس
گذشتيم بر خاک بسيار کس

من اين روز را قدر نشناختم
بدانستم اکنون که در باختم

قضا روزگاري ز من در ربود
که هر روزي از وي شبي قدر بود

چو از چاپکان در دويدن گرو
نبردي، هم افتان و خيزان برو

مرا همچو تو خواب خوش در سرست
وليکن بيابان به پيش اندرست

تو کز خواب نوشين به بانگ رحيل
نخيزي، دگر کي رسي در سبيل

کنون کوش کآب از کمر در گذشت
نه وقتي که سيلابت از سر گذشت

کنونت که چشم است اشکي ببار
زبان در دهان است عذري بيار

ز هجران طفلي که در خاک رفت
چه نالي؟ که پاک آمد و پاک رفت

خر وحش اگر بگسلاند کمند
چو در ريگ ماند شود پاي بند

تو را نيز چندان بود دست زور
که پايت نرفته ست در ريگ گور