بوستان سعدي

غرض مشنو از من نصيحت پذير
تو را در نهان دشمن است اين وزير

که در صورت دوستان پيش من
به خاطر چرايي بد انديش من؟

ز ناداني و تيره رايي که اوست
خلاف افگند در ميان دو دوست

ميان دو کس آتش افروختن
نه عقل است و خود در ميان سوختن

برو پنج نوبت بزن بر درت
چو ياري موافق بود در برت

همه روز اگر غم خوري غم مدار
چو شب غمگسارت بود در کنار

چو مستور باشد زن و خوبروي
به ديدار او در بهشت است شوي

اگر پارسا باشد و خوش سخن
نگه در نکويي و زشتي مکن

تهي پاي رفتن به از کفش تنگ
بلاي سفر به که در خانه جنگ

به زندان قاضي گرفتار به
که در خانه ديدن بر ابرو گره

سفر عيد باشد بر آن کدخداي
که بانوي زشتش بود در سراي

در خرمي بر سرايي ببند
که بانگ زن از وي برآيد بلند

چون زن راه بازار گيرد بزن
وگرنه تو در خانه بنشين چو زن

اگر زن ندارد سوي مرد گوش
سراويل کحليش در مرد پوش

چو در کيله يک جو امانت شکست
از انبار گندم فرو شوي دست

چو در روي بيگانه خنديد زن
دگر مرد گو لاف مردي مزن

زن شوخ چون دست در قليه کرد
برو گو بنه پنجه بر روي مرد

گريز از کفش در دهان نهنگ
که مردن به از زندگاني به ننگ

يکي گفت کس را زن بد مباد
دگر گفت زن در جهان خود مباد

تو هم جور بيني و بارش کشي
اگر يک سحر در کنارش کشي

پري چهره هرچ اوفتادش به دست
ز رخت و اوانيش در سر شکست

نه هرجا که بيني خطي دل فريب
تواني طمع کردنش در کتيب

رحيل آمدش هم در آن هفته پيش
دل افگار و سربسته و روي ريش

در شهوت نفس کافر ببند
وگر عاشقي لت خور و سر ببند

سر گاو و عصار ازان در که است
که از کنجدش ريسمان کوته است