بوستان سعدي

بخنديد کاي بلبل خوش نفس
تو از گفت خود مانده اي در قفس

کسي گيرد آرام دل در کنار
که از صحبت خلق گيرد کنار

شنيدم که در بزم ترکان مست
مريدي دف و چنگ مطرب شکست

يکي فتنه ديد از طرف بر شکست
يکي در ميان آمد و سر شکست

تو را ديده در سر نهادند و گوش
دهن جاي گفتار و دل جاي هوش

که در هند رفتم به کنجي فراز
چه ديدم؟ پليدي سياهي دراز

مرا امر معروف دامن گرفت
فضول آتشي گشت و در من گرفت

که شرمش نيايد ز پيري همي
زدن دست در ستر نامحرمي

همي کرد فرياد و دامن به چنگ
مرا مانده سر در گريبان ز ننگ

برهنه دوان رفتم از پيش زن
که در دست او جامه بهتر که من

زبان در کش ار عقل داري و هوش
چو سعدي سخن گوي ورنه خموش

چو پير از جوان اين حکايت شنيد
به آزار از او روي در هم کشيد

تو را هر که گويد فلان کس بدست
چنان دان که در پوستين خودست

که ياد کسان پيش من بد مکن
مرا بدگمان در حق خود مکن

به ناراستي در چه بيني بهي
که بر غيبتش مرتبت مي نهي؟

مرا در نظاميه ادرار بود
شب و روز تلقين و تکرار بود

گر او راه دوزخ گرفت از خسي
از اين راه ديگر تو در وي رسي

به سبابه دندان پيشين بمال
که نهي است در روزه بعد از زوال

کس از من نداند در اين شيوه به
نبيني که فرتوت شد پير ده؟

نه مسواک در روزه گفتي خطاست
بني آدم مرده خوردن رواست؟

يکي زان ميان غيبت آغاز کرد
در ذکر بيچاره اي باز کرد

کسي گفتش اي يار شوريده رنگ
تو هرگز غزا کرده اي در فرنگ؟

کسي پيش من در جهان عاقل است
که مشغول خود وز جهان غافل است

يکي گفت با صوفيي در صفا
نداني فلانت چه گفت از قفا؟

کسي قول دشمن نيارد به دوست
جز آن کس که در دشمني يار اوست