مواعظ سعدي

وانگه که چشم بر رخ ما افکند طبيب
در حال ما چو فکر کند بدگمان شود

گويد فلان شراب طلب کن که سود تست
ما را بدان اميد بسي در زيان شود

ياران و دوستان همه در فکر عاقبت
کاحوال بر چگونه و حال از چه سان شود

و آن رنج در وجود به نوعي اثر کند
کز لاغري بسان يکي ريسمان شود

در ورطه هلاک فتد کشتي وجود
نيز از عمل بماند و بي بادبان شود

آمد شد ملائکه در وقت قبض روح
چون بنگريم ديده ما خون فشان شود

يا رب مدد ببخش که ما را در آن زمان
قول زبان، موافق صدق جنان شود

ايمان ما ز غارت شيطان نگاه دار
تا از عذاب خشم تو جان در امان شود

جان ار بود پليد شود در زمين فرو
ور پاک باشد او زبر آسمان شود

در يتيم گوهر يکدانه را ز اشک
جزع دو ديده پر ز عقيق يمان شود

حکم خداي عزوجل کائنات را
در فصل هر فصيله به کلي روان شود

از گفتن و شنيدن و از کرده هاي بد
در موقف محاسبه يک يک عيان شود

و آن کس که از صراط بلرزيد پاي او
در خواري و عذاب ابد جاودان شود

بس پير مستمند که در گلشن مراد
بوي بهشت بشنود و نوجوان شود

برگي که از براي مطيعان کشد خداي
عاصي چگونه در خور آن برگ خوان شود

چندين هزار اطلس و زربفت قيمتي
پوشيده در تنعم و آنگه دريده گير

کسي که او نظر مهر در زمانه کند
چنان سزد که همه کار عاقلانه کند

زبان ز گفتن و ناگفتني نگه مي دار
که شمع، هستي خود در سر زبانه کند

کسي که صحبت سعدي طلب کند در دهر
سعادت دو جهاني طلب چرا نه کند

کسي که تاج زرش بود در صباح به سر
نماز شام ورا خشت زير سر ديدم

در بالصحاف علي الندمان مصطبحا
الا علي بملاء الطاس و الکاس

اگر جواهر ارواح در کشاکش نزع
همي به عالم علوي رود ز عالم پست

گر انگبين دهدت روزگار غره مباش
که باز در دهنت همچنان کند که کبست

بنفشه وار نشستن چه سود سر در پيش
دريغ بيهده بردن بران دو نرگس مست

باران فتنه بر در و ديوار کس نبود
بر بام ما ز گريه خون ناودان برفت