مواعظ سعدي

به زنده مي کنم از ننگ وصلتش در گور
که زشت خوب نگردد به جامه رنگين

چه لايق مگسانست بامداد بهار
که در مقابله بلبلان کنند طنين؟

که نشر کرده بود طي من در آن مجلس؟
که برده باشد نام ثري به عليين؟

اسلام در امان و ضمان سالمتست
از يمن همت و قدم پارساي تو

گر آسمان بداند قدر تو بر زمين
در چشم آفتاب کشد خاک پاي تو

شکر مسافران که به آفاق مي رود
گر بر فلک رسد نرسد در عطاي تو

تيغ مبارزان نکند در ديار خصم
چندان اثر که همت کشور گشاي تو

بدبخت نيست در همه عالم به اتفاق
الا کسي که روي بتابد ز راي تو

اي در بقاي عمر تو خير جهانيان
باقي مباد هر که نخواهد بقاي تو

آن چيست در جهان که نداري تو آن مراد
تا سعدي از خداي بخواهد براي تو

چو ماه روي مسافر که بامداد پگاه
درآيد از در اميدوار چشم به راه

خجسته روزي خرم کسي که باز کنند
به روي دولت و بختش در فرج ناگاه

که چشم داشت که يوسف عزيز مصر شود
اسير بند بلاي برادران در چاه؟

شب فراق نمي بايد از فلک ناليد
که روزهاي سپيدست در شبان سياه

هر آنکه بر در بخشايش خداي نشست
به عاقبت نرود نااميد ازين درگاه

يکي که گردن زورآوران به قهر بزن
دوم که از در بيچارگان به لطف درآي

بد اوفتند بدان لاجرم که در مثلست
که مار دست ندارد ز قتل مارافساي

نگويمت چو زبان آوران رنگ آساي
گرت به سايه در آسايشي به خلق رسد

بهشت بردي و در سايه خداي آساي
که ابر مشک فشاني و بحر گوهر زاي

اي حسود ار نشوي خاک در خدمت او
ديگرت باد به دستست برو مي پيماي

هر که خواهد که در اين مملکت انگشت خلاف
بر خطايي بنهد، گو برو انگشت بخاي

نيکخواهان تو را تاج کرامت بر سر
بدسگالان تو را بند عقوبت در پاي

سر فروتني انداخت پيريم در پيش
پس از غرور جواني و دست بالايي

به عمر خويش کسي کامي از توبرنگرفت
که در شکنجه بي کاميش نفرسايي

اگر زيادت قدرست در تغير نفس
نخواستم که به قدر من اندر افزايي