ديوان خاقاني

باد غم جست در لهو و طرب بربنديد
موج خون خاست در بهو و طرز بگشاييد

در دار الکتب و بام دبستان بکنيد
بر نظاره ز در و بام مفر بگشاييد

چون چراغيد همه در ستد و داد حيات
کآنچه در شام ستانيد سحر بازدهيد

در صفه تو دختر قيصر بساط بوس
در پيش گاه تو زن فغفور پيش کار

تو نيستان شير سياهي در اين حرم
تو آشيان باز سپيدي در اين ديار

هست حسود تو را از اثر عدل تو
رشک حسد در جگر اشک عنا در کنار

يک کنجدش نگنجد در سينه گنج توران
يک سنجدش نسنجد در ديده ملک بربر

در غيبت من آيد پيدا حسودم آري
چون زادت مخنث در مردن پيمبر

اي سوخته رخ تو در زار گريه آتش
بيمار دو لب تو در زهر خنده شکر

گر تو در وهم همدمي جويي
در ره جست گم کني هنجار

دو فتوح است تازه در يک وقت
دو لطيفه است سفته در يک تار

روي اين در ري آفتاب اشراق
خوي او در خوي او رمزد آثار

بحر در کوه بين کنون پس از آنک
کوه در بحر ديده اي بسيار

دوشم در آمد از در غم خانه نيم شب
شب روز عيد کرد مرا ماه اسمرش

در طشت آب ديد توان ماه عيد و من
در طشت خون بديدم ماه منورش

در پرده دل آمد دامن کشان خيالش
جان شد خيال بازي در پرده وصالش

بل غرقه آب دريا در گوهر حسامش
بل آب زهره شيران در آتش قتالش

گفتند آنک آنک کيخسرو زمانه
در زين سمند رستم، در کف کمند زالش

مه شد موافق او در دق بدين جنايت
هر سال در خسوفي کرد آسمان نکالش

شمس فلک ز بيم اذ الشمس در گريخت
در ظل شمس دين که شود چاکر سخاش

چون در زمانه آب کرم هيچ جا نماند
جاي تيمم است به خاک در سخاش

بسي نماند که بي روح در زمين ختن
سخن سراي شود چون درخت در وقواق

در مقام عز عزلت در صف ديوان عهد
راست گوئي روستم پيکار و عنقا پيکرم

در قلاده سگ نژادان گرچه کمتر مهره ام
در طويله شير مردان قيمتي تر گوهرم

هشت باغ خلد را دربسته بيني بر خسان
کان کليد هشت در در بادبان آورده ام