ديوان سعدي

من در قدم تو خاک بادم
باشد که تو بر سرم نهي گام

در دام غمت چو مرغ وحشي
مي پيچم و سخت مي شود دام

جز نقش تو نيست در ضميرم
جز نام تو نيست بر زبانم

چون در تو نمي توان رسيدن
به زان نبود که تا توانم

دست چو مني قيامه باشد
با قامت چون تويي در آغوش

گر کشته شوم عجب مداريد
من خود ز حيات در شگفتم

باري بگذر که در فراقت
خون شد دل ريش از اشتياقت

تو خنده زنان چو شمع و خلقي
پروانه صفت در احتراقت

ما خود ز کدام خيل باشيم
تا خيمه زنيم در وثاقت؟

بس ديده که شد در انتظارت
دريا و نمي رسد به ساقت

تو مست شراب و خواب و ما را
بيخوابي کشت در تياقت

نه قدرت با تو بودنم هست
نه طاقت آنکه در فراقت

زين بحر عميق جان به در برد
آنکس که هم از کنار برگشت

گفتم ز تو کي برآيد اين دود
کت آتش غم در اندرون نيست؟

گر بکشد و گر معاف دارد
در قبضه او چو من زبون نيست

در دهر وفا نبود هرگز
يا بود و به بخت ما کنون نيست

در پاي تو هرکه سر نينداخت
از روي تو پرده بر نينداخت

در تو نرسيد و پي غلط کرد
آن مرغ که بال و پر نينداخت

کس با رخ تو نباخت اسبي
تا جان چو پياده در نينداخت

بارت بکشم که مرد معني
در باخت سر و سپر نينداخت

جان داد و درون به خلق ننمود
خون خورد و سخن به در نينداخت

روزي گفتم کسي چون من جان
از بهر تو در خطر نينداخت

با آنکه همه نظر در اويم
روزي سوي ما نظر نينداخت

جز سوي تو ميل خاطرم نه
جز در رخ تو مرا نظر ني

دستي ز غمت نهاده بر دل
چشمي ز پيت فتاده در گو