ديوان سعدي

حيث لا تخلف منظور حبيبي ارني
چه کنم قصه اين غصه کنم در باقي

اي دردمند مفتون بر خد و خال موزون
قدر وصالش اکنون داني که در فراقي

چند از حديث آنان خيزيد اي جوانان
تا در هواي جانان بازيم عمر باقي

تا در ميان نياري بيگانه اي نه ياري
درباز هر چه داري گر مرد اتفاقي

سر به خمخانه تشنيع فرو خواهم برد
خرقه گو در بر من دست بشوي از پاکي

در شکنج سر زلف تو دريغا دل من
که گرفتار دو مارست بدين ضحاکي

عشق جانان در جهان هرگز نبودي کاشکي
يا چو بود اندر دلم کمتر فزودي کاشکي

سخت زيبا مي روي يک بارگي
در تو حيران مي شود نظارگي

دوست تا خواهي به جاي ما نکوست
در حسودان اوفتاد آوارگي

همه عمر در فراقت بگذشت و سهل باشد
اگر احتمال دارد به قيامت اتصالي

ندارم چون تو در عالم دگر دوست
اگر چه دوستي دشمن فعالي

دلت سختست و پيمان اندکي سست
دگر در هر چه گويم بر کمالي

داني کدام دولت در وصف مي نيايد
چشمي که باز باشد هر لحظه بر جمالي

خرم تني که محبوب از در فرازش آيد
چون رزق نيکبختان بي محنت سؤالي

داني کدام جاهل بر حال ما بخندد
کو را نبوده باشد در عمر خويش حالي

سال وصال با او يک روز بود گويي
و اکنون در انتظارش روزي به قدر سالي

اگر هزار الم دارم از تو در دل ريش
هنوز مرهم ريشي و داروي المي

کمند سعدي اگر شير شرزه صيد کند
تو در کمند نيايي که آهوي حرمي

سعدي به لب دريا دردانه کجا يابي
در کام نهنگان رو گر مي طلبي کامي

بنشين يک نفس اي فتنه که برخاست قيامت
فتنه نادر بنشيند چو تو در حال قيامي

ديشب همه شب دست در آغوش سلامت
و امروز همه روز تمناي سلامي

در هيچ مقامي دل مسکين نشکيبد
خوکرده صحبت که برافتد ز مقامي

زان عين که ديدي اثري بيش نمانده ست
جاني به دهان آمده در حسرت کامي

ديگر کسش نبيند در بوستان خرامان
گر سرو بوستانت بيند که مي خرامي

بدر تمام روزي در آفتاب رويت
گر بنگرد بيارد اقرار ناتمامي