ديوان سعدي

همچنانت ناخن رنگين گواهي مي دهد
بر سرانگشتان که در خون عزيزان داشتي

گفته بودي با تو در خواهم کشيدن جام وصل
جرعه اي ناخورده شمشير جفا برداشتي

لعل ديدي لاجرم چشم از شبه بردوختي
در پسنديدي و دست از کهربا برداشتي

شمع برکردي چراغت بازنامد در نظر
گل فرا دست آمدت مهر از گيا برداشتي

عمرها در زير دامن برد سعدي پاي صبر
سر نديدم کز گريبان وفا برداشتي

هزار چاره بکردم که همعنان تو گردم
تو پهلوانتر از آني که در کمند من افتي

ز ابناي روزگار به خوبي مميزي
چون در ميان لشکر منصور رايتي

من در پناه لطف تو خواهم گريختن
فردا که هر کسي رود اندر حمايتي

چون خراباتي نباشد زاهدي
کش به شب از در درآيد شاهدي

آن چه ما را در دلست از سوز عشق
مي نشايد گفت با هر باردي

از تو روحانيترم در پيش دل
نگذرد شب هاي خلوت واردي

بر بوستان گذشتي يا در بهشت بودي
شاد آمدي و خرم فرخنده بخت بادي

چون گل روند و آيند اين دلبران و خوبان
تو در برابر من چون سرو بايستادي

ايدون که مي نمايد در روزگار حسنت
بس فتنه ها بزايد تو فتنه از که زادي

اول چراغ بودي آهسته شمع گشتي
آسان فراگرفتم در خرمن اوفتادي

گر در غمت بميرم شادي به روزگارت
پيوسته نيکوان را غم خورده اند و شادي

خود کردن و جرم دوستان ديدن
رسميست که در جهان تو آوردي

وين عشق تو در من آفريدستند
هرگز نرود ز زعفران زردي

اي ذره تو در مقابل خورشيد
بيچاره چه مي کني بدين خردي

چرا ما با تو اي معشوق طناز
به صلحيم و تو با ما در نبردي

چه باز در دلت آمد که مهر برکندي
چه شد که يار قديم از نظر بيفکندي

وان که را ديده در دهان تو رفت
هرگزش گوش نشنود پندي

خاصه ما را که در ازل بوده ست
با تو آميزشي و پيوندي

کاشکي خاک بودمي در راه
تا مگر سايه بر من افکندي

تو خرسند و شکيبايي چنينت در خيال آيد
که ما را همچنين باشد شکيبايي و خرسندي