ديوان سعدي

در همه گيتي نگاه کردم و بازآمدم
صورت کس خوب نيست پيش تصاوير او

آتشي از سوز عشق در دل داوود بود
تا به فلک مي رسد بانگ مزامير او

راستي گويم به سروي ماند اين بالاي تو
در عبارت مي نيايد چهره زيباي تو

وين قباي صنعت سعدي که در وي حشو نيست
حد زيبايي ندارد خاصه بر بالاي تو

ماه و پروين از خجالت رخ فروپوشد اگر
آفتاب آسا کند در شب تجلي روي تو

مردم چشمش بدرد پرده اعمي ز شوق
گر درآيد در خيال چشم اعمي روي تو

بيم ماتست در اين بازي بيهوده مرا
چه کنم دست تو بردي که دغل باخته اي

چرخ مشعبد از رخ تو دلفريبتر
در زير هفت پرده خيالي نيافته

افتاده در زبان خلايق حديث من
با تو به يک حديث مجالي نيافته

در کوي تو معروفم و از روي تو محروم
گرگ دهن آلوده يوسف ندريده

در خواب گزيده لب شيرين گل اندام
از خواب نباشد مگر انگشت گزيده

گر پاي به در مي نهم از نقطه شيراز
ره نيست تو پيرامن من حلقه کشيده

صوفي چگونه گردد گرد شراب صافي
گنجشک را نگنجد عنقا در آشيانه

زيور همان دو رشته مرجان کفايتست
وز موي در کنار و برت عنبرينه اي

شعرش چو آب در همه عالم چنان شده
کز پارس مي رود به خراسان سفينه اي

دمادم حوريان از خلد رضوان مي فرستند
که اي حوري انساني دمي در باغ رضوان آي

جهاني عشقبازانند در عهد سر زلفت
رها کن راه بدعهدي و اندر عهد ايشان آي

سپر از تيغ تو در روي کشيدن نهيست
من خصومت نکنم گر تو به پيکار آيي

دوست دارم که کست دوست ندارد جز من
حيف باشد که تو در خاطر اغيار آيي

آب تلخست مدامم چو صراحي در حلق
تا تو يک روز چو ساغر به دهن بازآيي

عمر کوته ترست از آن که تو نيز
در درازي وعده افزايي

از تو کي برخورم که در وعده
سپري گشت عهد برنايي

به سر راهت آورم هر شب
ديده اي در وداع بينايي

قيامت مي کني سعدي بدين شيرين سخن گفتن
مسلم نيست طوطي را در ايامت شکرخايي

به يک بار از جهان دل در تو بستم
ندانستم که پيمانم نپايي