ديوان خاقاني

خاقاني دل سوخته با جور توست آموخته
در دل عنا افروخته، جان در عذاب انداخته

سرمستم و تشنه، آب در ده
آن آتش گون گلاب در ده

کس در ده نيست جمله مستند
بانگي بده خراب در ده

دادم به باد عمري در انتظار روزي
اين روز بي مرادي در انتظار من چه

اي آنکه در صحيفه حسن آيتي شدي
گوئي کز ايزد آمده در شان کيستي

سر تابوت شاهان را اگر در گور بگشايند
فتاده در يکي کنجي دو پاره استخوان بيني

گفتي ببرم جان تو، انديشه در اين نيست
انديشه در آن است که بر گفته نپايي

در دانه دل نماند مغز آوخ
در خوشه عمر دانه بايستي

ديده در پاي تو گشتن هوس است
کشته در پاي تو زر بايستي

در طلب خون من قاعده ها مي نهي
در ره اميد من قافله ها مي زني

لبت مي در مي است و نوش در نوش
بناميزد فتوح اندر فتوحي

هر دل که رفت نزهت در باغ زلفت آرد
دارد چراگه جان در زير شاخ طوبي

کار من بالا نمي گيرد در اين شيب بلا
در مضيق حادثاتم بسته بند عنا

پيش ما بيني کريماني که گاه مائده
ماکيان بر در کنند و گربه در زندان سرا

الهي از دل خاقاني آگهي که در او
خزينه خانه عشق است در به مهر رضا

در رکعت نخست گرت غفلتي برفت
اينجا سجود سهو کن و در عدم قضا

آن قابل امانت در قالب بشر
وان عامل ارادت در عالم جزا

اي پنج نوبه کوفته در دار ملک لا
لا در چهار بالش وحدت کشد تو را

روح القدس خريطه کش او در آن طريق
روح الامين جنيبه بر او در آن فضا

در ميان جان فروشد بر در دل حلقه زد
از بن هر موي فريادي برآمد کاندرآ

هندي او همچو زنگي آدمي خور در مصاف
مصري او چون عرابي تيز منطق در سخا

چرخ در اين کوي چيست؟ حلقه درگاه راز
عقل در اين خطه کيست؟ شحنه راه فنا

عنقا برکرد سر گفت: کز اين طايفه
دست يکي در حناست جعد يکي در خضاب

کي شکند همتش قدر سخن پيش غير
کي فکند جوهري دانه در در خلاب

که بعد طاعت قرآن و کعبه، در سجده
پس از درود رسول و صحابه در محراب