ديوان سعدي

چون تو بتي بگذرد سروقد سيم ساق
هر که در او ننگرد مرده بود يا ضرير

سعدي اگر خون و مال صرف شود در وصال
آنت مقامي بزرگ اينت بهايي حقير

گم شدم در راه سودا ره نمايا ره نماي
شخصم از پاي اندرآمد دستگيرا دستگير

تا روانم هست خواهم راند نامت بر زبان
تا وجودم هست خواهم کند نقشت در ضمير

گر نبارد فضل باران عنايت بر سرم
لابه بر گردون رسانم چون جهودان در فطير

آه دردآلود سعدي گر ز گردون بگذرد
در تو کافردل نگيرد اي مسلمانان نفير

آن نه صاحب نظر بود که کند
از چنين روي در به روي فراز

مي نگفتم سخن در آتش عشق
تا نگفت آب ديده غماز

در دو لختي چشمان شوخ دلبندت
چه کرده ام که به رويم نمي گشايي باز

شراب وصل تو در کام جان من ازليست
هنوز مستم از آن جام آشنايي باز

چو آتش در درخت افکند گلنار
دگر منقل منه آتش ميفروز

من در وفا و عهد چنان کند نيستم
کز دامن تو دست بدارم به تيغ تيز

سعدي به دام عشق تو در پاي بند ماند
قيدي نکرده اي که ميسر شود گريز

توبه را تلخ مي کند در حلق
يار شيرين زبان شورانگيز

من مفلسم در کاروان گوهر که خواهي قصد کن
نگذاشت مطرب دربرم چندان که بستاند عسس

فرياد سعدي در جهان افکندي اي آرام جان
چندين به فرياد آوري باري به فريادش برس

تا نشنوي ز مسجد آدينه بانگ صبح
يا از در سراي اتابک غريو کوس

باران چون ستاره ام از ديدگان بريخت
رويي که صبح خيره شود در صباحتش

رفتار شاهد و لب خندان و روي خوب
چون آدمي طمع نکند در سماحتش

سعدي که داد وصف همه نيکوان به داد
عاجز بماند در تو زبان فصاحتش

کاش که در قيامتش بار دگر بديدمي
کان چه گناه او بود من بکشم غرامتش

بارها در دلم آمد که بپوشم غم عشق
آبگينه نتواند که بپوشد رازش

مرغ پرنده اگر در قفسي پير شود
همچنان طبع فرامش نکند پروازش

قوت شرح عشق تو نيست زبان خامه را
گرد در اميد تو چند به سر دوانمش

نيست زمام کام دل در کف اختيار من
گر نه اجل فرارسد زين همه وارهانمش