ديوان سعدي

تو عاشقان مسلم نديده اي سعدي
که تيغ بر سر و سر بنده وار در پيشند

زينهار از کسي که در غم دوست
پيش بيگانه زينهار کند

در اين روش که تويي پيش هر که بازآيي
گرش به تيغ زني روي بازپس نکند

چنان به پاي تو در مردن آرزومندم
که زندگاني خويشم چنان هوس نکند

بنال سعدي اگر عشق دوستان داري
که هيچ بلبل از اين ناله در قفس نکند

سحر گويند حرامست در اين عهد وليک
چشمت آن کرد که هاروت به بابل نکند

غرقه در بحر عميق تو چنان بي خبرم
که مبادا که چه دريام به ساحل نکند

به گلستان نروم تا تو در آغوش مني
بلبل ار روي تو بيند طلب گل نکند

تا مگس را جان شيرين در تنست
گرد آن گردد که حلوا مي کند

زلف او بر رخ چو جولان مي کند
مشک را در شهر ارزان مي کند

جوهري عقل در بازار حسن
قيمت لعلش به صد جان مي کند

آفتاب حسن او تا شعله زد
ماه رخ در پرده پنهان مي کند

سعدي شيرين سخن در راه عشق
از لبش بوسي گدايي مي کند

چشم سعدي در اميد روي يار
چون دهانش درفشاني مي کند

هم بود شوري در اين سر بي خلاف
کاين همه شيرين زباني مي کند

دلبرا پيش وجودت همه خوبان عدمند
سروران بر در سوداي تو خاک قدمند

شهري اندر هوست سوخته در آتش عشق
خلقي اندر طلبت غرقه درياي غمند

صنم اندر بلد کفر پرستند و صليب
زلف و روي تو در اسلام صليب و صنمند

گاه گاهي بگذر در صف دلسوختگان
تا ثناييت بگويند و دعايي بدمند

در چمن سرو ستادست و صنوبر خاموش
که اگر قامت زيبا ننمايي بچمند

اينان که به ديدار تو در رقص مي آيند
چون مي روي اندر طلبت جامه درانند

سعدي به جفا ترک محبت نتوان گفت
بر در بنشينم اگر از خانه برانند

اي قافله سالار چنين گرم چه راني
آهسته که در کوه و کمر بازپسانند

در طالع من نيست که نزديک تو باشم
مي گويمت از دور دعا گر برسانند

که گفت در رخ زيبا حلال نيست نظر
حلال نيست که بر دوستان حرام کنند