ديوان وحشي بافقي

دير خراب جهان بتکده اي بيش نيست
دير به ترسا گذار معبد عيسا طلب

شيخي پس سد چله پي دختر ترسا
آن کرد، از او غيرت دين بيشترم نيست

هفت اورنگ جامي

بود پاکيزه دختري ترسا
بر گل از زلف عنبري تر سا

اسرار و رموز اقبال لاهوري

حافظ رمز اخوت مادران
قوت قرآن و ملت مادران

آن يکي شمع شبستان حرم
حافظ جمعيت خير الامم

آب بند نخل جمعيت توئي
حافظ سرمايه ي ملت توئي

جاويد نامه اقبال لاهوري

اين دو قوت حافظ يک ديگرند
کائنات زندگي را محورند

جام جم اوحدي مراغي

خلق رومش نماز بردندي
بچه خود بدو سپردندي

گرنه علمت رفيق راه شود
عملت حافظ و پناه شود

ديوان انوري

نظرت حافظ نظام امور
قلمت محور مدار جهان

ديوان بيدل دهلوي

تهمت آسودگيم داغ کرد
رفع خجالت بچه جوهر کنم

ديوان حافظ

بر رخ ساقي پري پيکر
همچو حافظ بنوش باده ناب

همچو حافظ به رغم مدعيان
شعر رندانه گفتنم هوس است

فقر ظاهر مبين که حافظ را
سينه گنجينه محبت اوست

جان نقد محقر است حافظ
از بهر نثار خوش نباشد

رندي حافظ نه گناهيست صعب
با کرم پادشه عيب پوش

حافظ نگشتي شيداي گيتي
گر مي شنيدي پند اديبان

شوق لبت برد از ياد حافظ
درس شبانه ورد سحرگاه

وجود ما معماييست حافظ
که تحقيقش فسون است و فسانه

وصال دوستان روزي ما نيست
بخوان حافظ غزل هاي فراقي

شاهنامه فردوسي

چو آيند و پرسند گردنکشان
چه گويم ازين بچه بدنشان

همه بچه را پروراننده اند
ستايش به يزدان رساننده اند

مر آن بچه را پيش او تاختند
بسان سپهري برافراختند

بخنديد ازان بچه سرو سهي
بديد اندرو فر شاهنشهي

نهاد اندران بچه اهرمن
خروشيد و بفگند بر جامه تن