شاهنامه فردوسي

نبينم همي دشمني در جهان
نه در آشکارا نه اندر نهان

غمي شد فرامرز در مرز بست
ز در دنيا دست کين را بشست

کزو شادمانيم و زو ناشکيب
گهي در فراز و گهي در نشيب

که اين در بسي ساليان کرده اند
بدين در بسي رنجها برده اند

تو مردي بزرگي و نامت بلند
در نام بر خويشتن در مبند

چو بر مهتري بگذرد روزگار
چه در سور ميرد چه در کارزار

يکي نامه بنويس نزد پسر
به نامه بگوي اين سخن در به در

نماند به جز نام زو در جهان
همه رنج با او شود در نهان

اگر در فرازي و گر در نشيب
نبايد نهادن سر اندر فريب

ورا با سپاهش به دژ در بيافت
در جنگ و راه گريزش نيافت

چنان بد که يک روز در بزمگاه
همي بود بر پاي در پيش شاه

ندانست کس در جهان کان کجاست
به خاکست گر در دم اژدهاست

کديور بدو گفت زين در مرنج
که در خان من کس نيابد سپنج

مبادا جز از نيکويي در جهان
ز من در ميان کهان و مهان

چنين گفت کاين کار من در نهان
بسازم نگويم به کس در جهان

به پيش سپه در طلايه منم
جهانجوي و در قلب مايه منم

همي در پناه تو بايد نشست
اگر زيردستست اگر در پرست

دگر هرچ در مردمي در خورد
مر آن را پذيرنده باشد خرد

بکردار شاهان نشيند ببار
همان در در و دشت جويد شکار

رهانيست از مرگ پران عقاب
چه در بيشه شير و چه ماهي در آب

جز از داد و خوبي مکن در جهان
چه در آشکار و چه اندر نهان

بيامد قلون تا به نزديک در
بکاف در خانه بنهاد سر

پيامي فرستم به نزد پدر
بگويم بدو اين سخن در به در

ز ترکان بسي بود در پشت اوي
يکي کابلي تيغ در مشت اوي

ديوان خاقاني

من در کعبه زدم کعبه مرا درنگشاد
چون ندانم زدن آن در ندهد بار مرا