ديوان رهي معيري

اين طرفه بين که سيل خروشان در او نداشت
چندان اثر، که قطره اشک محبتي

مگر فتنه بر آتشين روي ياري
که آتش چو ما، در سراپا گرفتي

بود موي او، جاي دلهاي مسکين
تو مسکن در آن حلقه، بي جا گرفتي

نه تنها در آن حلقه، بوئي نداري
که با روي او، آبروئي نداري

چون بر فراز نخل کهن، بنگريست مرد
ماري غنوده ديد در آن برگ و بر همي

در دام حادثات، ز کس ياوري مجوي
بگشا گره، به همت مشکل گشاي خويش

گفت آهوئي به شير سگي، در شکارگاه
چون گرم پويه ديدش اندر قفاي خويش

در خون نشست غنچه، که شد همنشين خار
گردن فراخت سرو، ز برچيده دامني

جان بابا، هر شب اين ديوانه دل
با من شوريده سر در گفت و گوست

مرد نادان در شمار چارپاست
مغز خالي کم بهاتر از کدوست

نه چشمي از رخ رنگين ما نصيبي يافت
نه چشمه، آينه بنهاد در مقابل ما

در اين بهار که جمع اند شاهدان چمن
قضا فکند به دامان کوه منزل ما

در انگشتري داشت فيروزه اي
که همرنگ آن چرخ مينا نداشت

چون که دلداده نخستم، ديد
ريخت در پاي من، به دست اميد

بي تو اي گل، در اين شام تاري
دامنم پرگل از اشک و خون است

در دل تنگ من آتش افروخت
عشق آتش فروزي که دارم

هستي ميان ما ز هنرهاي خود پديد
گر ظاهرا پديد نه اي در ميان ما

در آتش چوب تر همچون دل من
«سري سوزد، سري خونابه ريزد»

صبا در گوش من نام تو گويد
نسيم آهسته پيغام تو گويد

ميان برف و يخ در آتشستم
به برف اندر شگفت است آتش تيز

جهان در ديده من محو و تاريک
تو از من دور و من با مرگ نزديک

يکي بزم افلاکي و خسرواني
که در خور بود زهره چنگ زن را

از فتنه پريشان نشود هر که پناهي
در سايه گيسوي پريشان تو گيرد

اگر زمانه به نام تو افتخار کند
تو در زمانه مکن فخر جز به نام پدر

موي سپيد، آيت پيري است در جهان
گوش تو از سپيدي مو شکوه ها شنيد