ديوان رهي معيري

در دام تو يکشب، دلم از ناله نياسود
آسودگي، از مرغ گرفتار گريزد

ديوار، ندانم شود از گريه من پست؟
يا از من مسکين، در و ديوار گريزد

زين بيش، رهي ناله مکن در بر آن شوخ
ترسم که ز ناليدن بسيار گريزد

به باغ خلد نياسود جان علوي ما
به حيرتم که در اين خاکدان چه خواهد کرد؟

زلف و رخسار تو، ره بر دل بيتاب زنند
رهزنان قافله را در شب مهتاب زنند

در بيابان جنون سرگشته ام چون گردباد
همرهي بايد مرا، مجنون صحراگرد کو؟

بيحاصلي و خواري من بين که در اين باغ
چون خار، به دامان گلي دسترسم نيست

در چشم کس وجود ضعيفم پديد نيست
بازآ، که چون خيال شدم از خيال تو

خار زبان دراز، بگل طعنه ميزند
در چشم سفله، عيب تو باشد کمال تو

از بس که خون فرو چکد از تيغ آسمان
ماند شفق، بدامن در خون کشيده اي

در آتش از دل آزاده ام، ولي غم نيست
پسند خاطر آزادگان، پسند من است

رهي، به مشت غباري چه التفات کنم؟
که آفتاب جهانتاب، در کمند من است

بياد غنچه خاموش او سر در گريبانم
ندارم با نسيم گل، سر گفت و شنود امشب

تا ابد در سايه همکيشي و همسايگي
اهل ايران دوستدار اهل افغان باد و هست

در چمن، چون شاخ گل نازک تني افتاده است
سايه نيلوفري، بر سوسني افتاده است

ما آن پياده ايم که از پا فتاده ايم
در عرصه وجود، سواري پديد نيست

نامهربان شو اي دل خونين، که در جهان
شد خصم زندگاني من، مهربانيم

اي بهتر از جواني و اي خوش تر از اميد
طي گشت در اميد وصالت، جوانيم

ابر و گل در پرده گويندت حديثي، کاسمان
سازدت گريان، گرت يک دم لب خندان دهد

من و پيوند مهر از جان بريدن در تمنايت
تو و از مهربانان، رشته الفت بريدنها

تا ابد در سايه همکيشي و همسايگي
اهل ايران، دوستدار اهل افغان باد و هست

آسمان هر روز خون در ساغرم افزون کند
ايزد از من وا نگيرد روزي افزوده را

جان افلاکي نزيبد در تن خاکي رهي
تازه چون گل باش نو کن جامه فرسوده را

گرچه آن نامهربان مه، سردمهري ميکند
گرم در دل مي نشيند، ناوک خون ريز او

نوبهار آمد، بزن دستي به دامان گلي
در گلستان وجود، از خار کمتر نيستي