ديوان خواجوي کرماني

خيز و در ميکده زن خيمه بصحرا چه زني
نغمه خواجو بشنو مرغ خوش الحان چکني

از چه در تاب شو دهر نفسي گر بخطا
نسبت زلف تو کردند بمشک ختني

چون لب لعل تو در چشم من آيد چه عجب
گرم از چشم بيفتاد عقيق يمني

چشم خواجو چو سر درج گهر بگشايد
از حيا آب شود رسته در عدني

با پريرويان بخلوت روي در روي آوري
خويش را ديوانه سازي و پري خواني کني

ظاهرا چون طيبتي در طينت موجود نيست
زان سبب هر جا که باشي خبث پنهاني کني

چون بدستان اهل کرمانرا بدست آورده ئي
از چه معني در پي خواجوي کرماني کني

تا کي حديث زلف تو در دل توان نهفت
مشک ختن هر آينه پيدا شود ببوي

خواجو بآب ديده گر از خود نشست دست
در آتش فراق برو دست ازو بشوي

فصل بهار باده گلبوي لاله گون
در پاي گل ز دست بتي گلعذار جوي

اي دل مجوي نافه مشکل ختا وليک
در ناف شب دو سلسله مشکبار جوي

خود را ز نيستي چو کمر در ميان مبين
يا از ميان موي ميانان کنار جوي

خواجو اگر چنانکه در اين ره شود هلاک
خونش ز چشم جادوي خونخوار يار جوي

صبحدم در باغ اگر دستت دهد
خوش برآ چون سرو و طرف جوي جوي

چند گوئي در صف رندان کجا جويم ترا
تشنگانرا هر کجا آبي روان يابي بجوي

يکنفس خواهم که با گل خوش برآيم در چمن
ليک نتوانم ز دست بلبل بسيار گوي

تشنگان را بر کنار جو ببين
کشتگانرا در ميان خون بجوي

دل که بر خاک درت گم کرده ام
مي برم در زلف مشکين تو بوي

بي موي ميانت تن من در شب هجران
چون موي ميانت شده باريکتر از موي

زاهد صومعه در حلقه زنار شود
گر شود از سر زلف تو عيان يک سر موي

گفتي که در کنار کشم چون کمر ترا
تا کي کني بهيچ حديث ميان تهي

از پا در آمديم و نديدم حاصلي
زان گيسوي دراز مگر دست کوتهي

گر تو شيرين شکر لب بشکر خنده در آئي
بشکر خنده شيرين دل خلقي بربائي

چون پيکر مطبوعت در معني زيبائي
صورت نتوان بستن نقشي بدلارائي

آنرا که بود در سر سوداي سر زلفت
گردد چو سر زلفت سرگشته و سودائي