ديوان خواجوي کرماني

ببند اي خادم ايوان در خلوتسرا کامشب
حريفان مست و مدهوشند و شادروان خراب از مي

ديو بود طالب نگين سليمان
طفل بود در هواي صورت ماني

از سرمستي کشيده ايم چو مجنون
رشته جان در طناب خيمه ليلي

زلف کژش بين فتاده بر رخ زيبا
راست چو ثعبان نهاده در کف موسي

ياد بود چون تو در محاوره آئي
با لب لعلت حکايت دم عيسي

شور تو در سر من شوريده تا بچند
داغ تو بر دل من دلخسته تا بکي

صبحست و ما چو نرگس مست تو در خمار
قم واسقنا المدامة بالصبح يا صبي

چون گذارت بسر کوي دلارام من افتد
خويش را در حرم افکن بگذاري که تو داني

خرم آنروز که مستم ز در حجره درآئي
وز لبت بوسه شمارم بشماري که تو داني

چند گوئي که دواي دل ريشت صبرست
ترک درمان دلم کن که در آن درماني

برون از جهل بوجهلي نبينم هيچ در ذاتت
ازين پس پيش گير آخر مسلماني سلماني

هر که چو قلم گاه سخن در بچکاند
خون سيه از تيغ زبانش بچکاني

هر چند جهاني ز سلاطين زمانه
آخر نه گداي در سلطان جهاني

در مصر معاني يد بيضا بنمائي
وقتي که چو موسي نکشي سر ز شباني

ز بس کز ناله من در فغانست
کند کوه گرانم دل گراني

بياد لعل در پاش تو خواجو
کند گاه سخن گوهر فشاني

چه جرم رفت که رفتي و در غمم بنشاندي
چه خيزد ار بنشيني و آتشم بنشاني

چه باشد گر دمي در منزل دوست
بر آسايد غريبي کارواني

مگر بديده مجنون نظر کني ورني
چگونه در نظر آيد جمال طلعت ليلي

بياد لعل تو خواجو چو در محاوره آيد
کند بمنطق شيرين بيان معجز عيسي

در تنگناي کفر فرو مانده ئي هنوز
وانگه فضاي عالم ايمان طلب کني

در مرتبت بپايه دربان نمي رسي
وين طرفه تر که ملکت سلطان طلب کني

هر چوب کان ز دست شباني در اوفتد
زان معجزات موسي عمران طلب کني

همچون خضر ز تيرگي نفس در گذر
گر زانکه آب چشمه حيوان طلب کني

چون همه جمعيت من در سر سوداي تو شد
کار دلم همچو سر زلف پريشان چکني