ديوان خواجوي کرماني

ايکه هستي ز نظر غايب و حاضر در دل
في الکري طيفک ما غاب عن الآماق

قدکم شد چو سر زلف صنوبر قدکي
رخکم گشت چو زر در غم سيمين برکي

در چنگ زلفش دل پاي بندي
بر خاک کويش جان پايمالي

محمل ما را درين وادي کجا باشد نزول
زانکه در راه محبت کس نيابد منزلي

عالمي کو در خرابات فنا ساغر کشد
پيش ما فاضلتر از صد ساله زهد جاهلي

هيچ دل بر کشتگان ضربت عشقت نسوخت
زانکه زلف دلکشت نگذاشت در عالم دلي

محب روي توام در جواب دعوي عشق
دل شکسته وکيلست و جان خسته ولي

کي بدست آيد گلي چون آن رخ بستانفروز
يا سرايد در چمن مانند خواجو بلبلي

هر شب به جست و جويش گردم بگرد کويش
گريم در آرزويش هذا نصيب ليلي

خواجو مگو فسانه در کش مي شبانه
بر گوي اين ترانه هذا نصيب ليلي

تاجداري نيست الا بر در خوبان گدائي
پادشاهي نيست الا پيش مهرويان غلامي

ساکن دير مغانرا از ملامت غم نباشد
زانکه در بيت الحرام انديشه نبود از حرامي

اگر چه غيرتم آيد که با وجود حريفان
مثال آب حياتي که در ميان ظلامي

کس به نيکي نبرد نام من از بدنامي
زانکه در شهر شدم شهره بدرد آشامي

تا دلم در گره زلف دلارام افتاد
بر سر آتش و آبست ز بي آرامي

عقل را بار نباشد به سراپرده عشق
زانکه ره در حرم خاص نيابد عامي

شيرگيران باردات همه در دام آيند
تا کند آهوي شيرافکن او بادامي

راستان سرو شمارندت اگر در باغي
صادقان صبح شمارندت اگر بر بامي

چند گوئي سخن از خال سياهش خواجو
طمع از دانه ببر زانکه کنون در دامي

تا کي کنم ز ديده مي لعل در قدح
از گوهر قدح بنما لعل ناب مي

ساقي ز دور ما قدحي چند در گذار
کز بسکه آتشست نداريم تاب مي

خواجو که هست بر در ميخانه خاک راه
با او مگوي هيچ سخن جز زباب مي

طور سينا با تجلي جمالت ذره ئي
پور سينا در بيان کبريايت ابکمي

هر بتي در راهت از روي حقيقت کعبه ئي
هر نمي از ناودان چشم خواجو زمزمي

چون تو درآمدي اگر غرقه خون نبودمي
بس که گهر بديدگان در قدمت فشاندمي