ديوان حافظ

ساقي بيار جامي و از خلوتم برون کش
تا در به در بگردم قلاش و لاابالي

اميد در کمر زرکشت چگونه ببندم
دقيقه ايست نگارا در آن ميان که تو داني

اي در رخ تو پيدا انوار پادشاهي
در فکرت تو پنهان صد حکمت الهي

در آن مقام که خوبان ز غمزه تيغ زنند
عجب مدار سري اوفتاده در پايي

اي درد توام درمان در بستر ناکامي
و اي ياد توام مونس در گوشه تنهايي

بودي درون گلشن و از پردلان تو
در هند بود غلغل و در زنگ بد فغان

تا قصر زرد تاختي و لرزه اوفتاد
در قصرهاي قيصر و در خانه هاي خان

نکال شب که کند در قدح سياهي مشک
در او شرار چراغ سحرگهان گيرد

به مستي توان در اسرار سفت
که در بيخودي راز نتوان نهفت

بر تو خوانم ز دفتر اخلاق
آيتي در وفا و در بخشش

خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت
حقا که به چشم در نيامد ما را

من باکمر تو در ميان کردم دست
پنداشتمش که در ميان چيزي هست

گفتا که لبم بگير و زلفم بگذار
در عيش خوش آويز نه در عمر دراز

در سينه دلش ز نازکي بتوان ديد
ماننده سنگ خاره در آب زلال

شاهنامه فردوسي

هر آنکس که در جانش بغض عليست
ازو زارتر در جهان زار کيست

مگر کز پدر ياد دارد پسر
بگويد ترا يک به يک در به در

چنان ديد رودابه را در نهان
کجا نشنود پند کس در جهان

ز ايوان سالار تا پيش در
همه در و ياقوت باريد و زر

همه تا در آز رفته فراز
به کس بر نشد اين در راز باز

سپهبد بدو داد در کاخ جاي
همي بود در پيش او بر به پاي

چو در شد ز در شاه بر پاي خاست
بسي پوزش اندر گذشته بخواست

بهر کنج در سيصد استاده بود
ميان در سياووش آزاده بود

زمين بود در زير ديباي چين
پر از در خوشاب روي زمين

که فرزند آرد ورا در جهان
به ديدار او در ميان مهان

سه روز اندر آن سور مي در کشيد
نبد بر در گنج بند و کليد