ديوان خواجوي کرماني

چون زلف تو در کشاکش افتاد
شد رشته جان ما گسسته

در چمن هر کوچو من سرمست و حيران آمده
جام زرين بر کف سيمين عبهر يافته

بي نمکدان عقيق لب شور انگيزت
آتشي در دل بريان کباب افتاده

تا غبار خط ريحان تو برگل ديده
ورق مردمک ديده در آب افتاده

دلم از مهر رخت سوخته وز دود دلم
آب در ديده گريان سحاب افتاده

سوي گيسوي گرهگير تو مرغ دل من
بهوا رفته و در چنگ عقاب افتاده

بي نوايان جگر سوخته را بين چون دعد
دل محنت زده در چنگ رباب افتاده

دوستان در بوستان برگ صبوحي ساخته
بلبلان گلبانگ بر طوطي شکر خا زده

از شقايق در ميان سبزه فراش ربيع
چار طاق لعل بر پيروزه گون ديبا زده

خوش نوايان چمن در پرده عشاق راست
نوبت نوروز بر بانگ هزار آواز ده

غنچه همچون گلرخي کو داده باشد دل بباد
دست در پيراهن زنگاري والا زده

از چراغ بوستان افروز شمع زر چکان
باد آتش در نهاد لاله حمرا زده

کرده ورد بلبل مست سحر خيز استماع
باز با مرغ صراحي در مناجات آمده

روح قدسي در هواي مجلس روحانيان
صبحدم مستانه بر بام سماوات آمده

عقل با زلف چليپا از تنازع دم زده
روح با راح مصفا در مقالات آمده

عيد مسيحي روي او زنار قيصر موي او
در حلقه گيسوي او صد دل گرفتار آمده

چشمت به ساحري شده در شهر روشناس
زلفت به دلبري ز جهان بر سر آمده

ساقي حديث لعل لبت رانده بر زبان
و آب حيات در دهن ساغر آمده

هر شب به مهر روي جهانتابت از فلک
در چشم هجر ديده من اختر آمده

چون شدي معتکف کعبه قربت خواجو
در طواف آي و حريم حرم از دست مده

فرياد لب تو کرده هر دم
در ساغر من شراب ديده

نکرده در جهان کامي بجز وصلت تمنا دل
نديده بر فلک روزي چو رخسارت قمر ديده

بديده ديده خون ريزم ار بريزد خون
چو در دو ديده توئي رخ نتابم از ديده

بشد چو لعل تو بگشود درج لؤلؤ را
گهر ز خاطر و در خوشابم از ديده

حديث لعل تو خواجو چو در ميان آورد
فتاد دانه ياقوت نابم از ديده