ديوان خواجوي کرماني

در سلسله زلف رسن تاب تو پيچم
باشد که دل خسته برون آورم از چاه

همچون دل من هست پريشان و گرفتار
در شست سر زلف گره گير تو پنجاه

خواجو نبرد ره به سراپرده وصلت
درويش کجا خيمه زند در حرم شاه

اي روانم بلب لعل تو آورده پناه
دلم از مهر توآتش زده در خرمن ماه

بسکه چون صبح در آفاق زنم آتش دل
نتواند که برآيد شه سياره پگاه

بگذرد هر نفس آن عمر گرامي از من
وز تکبر نکند در من بيچاره نگاه

فرض عينست که سازي اگرت دست دهد
سرمه ديده مقصود ز خاک در شاه

خامه در نامه اگر شرح دهد حال دلم
از سر تيغ زبانش بچکد خون سياه

اي دلم جان و جهان در راه جانان باخته
نرد درد عشق براميد درمان باخته

دين و دنيا داده در عشق پريرويان بباد
وز سر ديوانگي ملک سليمان باخته

بسته زنار از سر زلف بتان وز بيخودي
سر نهاده بر در خمار و سامان باخته

من چيم گردي ز خاک کوي دلبر خاسته
من کيم رندي روان در پاي جانان باخته

بينوايان بين برين در گنج قارون ريخته
تنگدستان بين درين ره خانه خان باخته

اي حبش بر چين و چين در زنگبار انداخته
بختيارانرا کمندت باختيار انداخته

رفته سوي بوستان با دوستان خندان چو گل
وز لطافت غنچه را در خار خار انداخته

گرد صبح شام زيور گرد عنبر بيخته
تاب در مشگين کمند تابدار انداخته

آتش از آب رخ آتش فروز انگيخته
خواب در بادام مست پرخمار انداخته

حقه ياقوت لؤلؤ پوش گوهر پاش تو
رسته لعلم ز چشم در نثار انداخته

باميد آنکه روزي کشم از لب تو جامي
من دل شکسته دل در قدح شراب بسته

لب لعل آبدارت شکري فتاده در مي
سر زلف تابدارت گرهي بر آب بسته

اي چيده سنبل تر در باغ دسته بسته
و افکنده شاخ ريحان بر لاله دسته دسته

زلف شکسته بسته در حلق جان جمعي
وانگه چنين پريشان ما زان شکسته بسته

اکنون که در کمندم فرصت شمر که ديگر
مشکل بدامت افتد صيدي ز قيد جسته

آن هندوي پر دل تو در چين
بس قلب دلاوران شکسته

در ديده من خيال قدت
چون سرو ز طرف چشمه رسته