ديوان خواجوي کرماني

خواجو ترا که گفت که در فصل نوبهار
از طرف باغ و باده ناب اجتناب کن

قصه تاريک روزان در دل شب عرضه دار
داستان مهر ورزان صبحدم تقرير کن

خويش را در کوي بيخويشي فکن
تا ببيني خويشتن بي خويشتن

جرعه ئي برخاک مي خواران فشان
آتشي در جان هشياران فکن

هر کرا دادند مستي در ازل
تا ابد گو خيمه بر ميخانه زن

مرغ نتواند که در بندد زبان
صبحدم چون غنچه بگشايد دهن

آنچنان بدنام و رسوا گشته ام
کز در ديرم براند بر همن

حلقه سلسله طره ميفکن در پاي
دل سودازدگان مشکن و ديوانه مکن

چون کار تو در هر طرفي مشک فروشيست
با قافله چين بخراسان گذري کن

شب در شکن سنبل يارم بسر آور
وانگه چو ببيني مه رويش سحري کن

برکش علم از پاي سهي سرو روانش
وز دور در آن منظر زيبا نظري کن

مگر چو باد صبا مژده بهار آورد
بباد داد دل خسته در هواي سمن

در آن نفس که برآيد نسيم گلشن شوق
رسد ببلبل يثرب دم اويس قرن

کند بگرد درت مرغ جان من پرواز
چنانکه بلبل سرمست در هواي چمن

وان رند کو که بر در درديکشان درد
از دل برون کند غم درمان چنانکه من

حاجي بعزم کعبه که احرام بسته ئي
در ديده ساز جاي مغيلان چنانکه من

چگونه قصه شوق تو در ميان آرم
که هست آيت مشتاقي از بيان بيرون

سر موئيست ميان تو ولي يکسر موي
در کنار من دلخسته ترا نيست سکون

در آن مقام که احرام عشق مي بندند
بآب ديده طهارت کنند و غسل بخون

چو در لعل پريرويان طمع بي هيچ نتوان کرد
نبايد تنگدستانرا حديث آن دهان کردن

آتشم چو در جان و دل زدي
خاطرم بدست آر وتن مزن

دود سينه خواجو ز سوز دل
همچو شمع در انجمن مزن

خط زنگاري نگر از سبزه بر گرد سمن
کاسه ياقوت بين از لاله در صحن چمن

نو عروس باغ را مشاطه باغ صبا
هر نفس مي افکند در سنبل مشکين شکن

غنچه گوئي شاهد گلروي سوسن بوي ماست
کز لطافت در دهان او نمي گنجد سخن