ديوان خواجوي کرماني

اي زلف تو زنجير دل حلقه ربايان
در بند کمند تو دل حلقه گشايان

همچون مه نو گشته ام از مهر تو در شهر
انگشت نما گشته انگشت نمايان

محمول سبکروح که در خواب گرانست
او را چه غم از ولوله هرزه درايان

منزلگه خواجو و سر کوي تو هيهات
در بزم سلاطين که دهد راه گدايان

اي خوشا وقت گل و لاله بهنگام صبوح
در کشيدن مل گلگون و چو گل بشکفتن

شرط فراشي در دير مغان داني چيست
ره رندان خرابات بمژگان رفتن

کار خواجو بهواي لب در پاشش نيست
جز بالماس زبان گوهر معني سفتن

نگردد مهر دل در سينه پنهان
بگل خورشيد چون شايد نهفتن

بگو با نرگس ميگون که پيوست
نشايد مست در محراب خفتن

ني نگر با اهل دل هر دم بمعني در سخن
بشنو از وي ماجراي خويشتن بيخويشتن

بلبل بستانسرا بين در چمن دستانسرا
و او چون من دستان زن بستانسراي انجمن

گردر اسرار زبان بي زبانان مي رسي
بي زباني را نگر با بي زبانان در سخن

ايکه چون ني سوختي جانم چوني را ساختي
تاکه فرمودت که هردم آتشي در ني فکن

همچو من بي دوستان در بوستانش خوش نبود
زان بريدست از کنار چشمه و طرف چمن

راستي را گوئي از شيرين زباني طوطيست
هر نفس در شکرستان سخن شکر شکن

مرده در خاک لحد ديگر ز سر گيرد حيات
گر به آب ديده ساغر بشويندش کفن

با جوانان پير ماهر نيمه شب مست و خراب
خويشتن را در خرابات افکند بي خويشتن

در حقيقت پير کنعان چون ز يوسف دور نيست
اي عزيزان کي حجاب راه گردد پيرهن

تا مگر گنجي بدست آيد ترا عمري دراز
معتکف در کنج هر ويرانه مي بايد شدن

تا شود بتخانه از روي حقيقت کعبه ات
با هواي کعبه در بتخانه مي بايد شدن

ورع يکسو نهد صوفي چو با مستان در آميزد
بحکم آنکه ممکن نيست پيش آتش افسردن

شبي خورشيد را در خواب ديدم
توئي تعبير و اين خوابيست روشن

بر رهگذرت دنيي و دين دانه و دامست
در دام مقيد مشو و دانه رها کن

گر باده پرستان همه از ميکده رفتند
سرمست مرا بر در ميخانه رها کن

شمع از جمال ماه پري چهره برفروز
قند از عقيق يار شکر لب در آب کن