ديوان حافظ

گدايي در جانان به سلطنت مفروش
کسي ز سايه اين در به آفتاب رود

چو در ميان مراد آوريد دست اميد
ز عهد صحبت ما در ميانه ياد آريد

دلا در عاشقي ثابت قدم باش
که در اين ره نباشد کار بي اجر

در اين مقام مجازي بجز پياله مگير
در اين سراچه بازيچه غير عشق مباز

درآ که در دل خسته توان درآيد باز
بيا که در تن مرده روان درآيد باز

چنگ در غلغله آيد که کجا شد منکر
جام در قهقهه آيد که کجا شد مناع

چگونه باز کنم بال در هواي وصال
که ريخت مرغ دلم پر در آشيان فراق

هر نکته اي که گفتم در وصف آن شمايل
هر کو شنيد گفتا لله در قائل

در نهانخانه عشرت صنمي خوش دارم
کز سر زلف و رخش نعل در آتش دارم

محمود بود عاقبت کار در اين راه
گر سر برود در سر سوداي ايازم

چگونه طوف کنم در فضاي عالم قدس
که در سراچه ترکيب تخته بند تنم

آن چه در مدت هجر تو کشيدم هيهات
در يکي نامه محال است که تحرير کنم

روزگاري شد که در ميخانه خدمت مي کنم
در لباس فقر کار اهل دولت مي کنم

در اين خمار کسم جرعه اي نمي بخشد
ببين که اهل دلي در ميان نمي بينم

ما درس سحر در ره ميخانه نهاديم
محصول دعا در ره جانانه نهاديم

تا بو که دست در کمر او توان زدن
در خون دل نشسته چو ياقوت احمريم

گرم نه پير مغان در به روي بگشايد
کدام در بزنم چاره از کجا جويم

يغماي عقل و دين را بيرون خرام سرمست
در سر کلاه بشکن در بر قبا بگردان

دلم را مشکن و در پا مينداز
که دارد در سر زلف تو مسکن

در چشم پرخمار تو پنهان فسون سحر
در زلف بي قرار تو پيدا قرار حسن

هر کس که گفت خاک در دوست توتياست
گو اين سخن معاينه در چشم ما بگو

در انتظار رويت ما و اميدواري
در عشوه وصالت ما و خيال و خوابي

در آرزوي خاک در يار سوختيم
ياد آور اي صبا که نکردي حمايتي

نصيحت گوش کن کاين در بسي به
از آن گوهر که در گنجينه داري

در ره منزل ليلي که خطرهاست در آن
شرط اول قدم آن است که مجنون باشي