ديوان خواجوي کرماني

چون نمي شد ز در کعبه گشادي ما را
رخت خلوت بخرابات مغان آورديم

هيچ زر در هميان نيست بدين سکه که ما
از رخ زرد بسوي همدان آورديم

صبر در کرمان بسي کرديم خواجو وز وطن
رخت بر بستيم و ديگر سوي کرمان آمديم

گر نباشد گل رخسار تو در باغ بهشت
اهل دلرا نکشد ميل به جنات نعيم

کمان بسيم بسي در جهان بدست آيد
نه همچو آن دو کمان هلال شکل و سيم

ز آهم آتش نمرود بفسرد آندم
که در دلم گذرد ياد کوه ابراهيم

ما سر بنهاديم و به سامان نرسيديم
در درد بمرديم و بدرمان نرسيديم

گفتند که جان در قدمش ريز و ببر جان
جان نيز بداديم و بجانان نرسيديم

گشتيم گدايان سر کويش و هرگز
در گرد سراپرده سلطان نرسيديم

چون ذره سراسيمه شديم از غم و روزي
در چشمه خورشيد درفشان نرسيديم

در تيرگي هجر بمرديم و ز لعلش
هرگز به لب چشمه حيوان نرسيديم

از زلف تو زنار ببستيم و چو خواجو
در کفر بمانديم و بايمان نرسيديم

با طلعت زيباي تو در باغ بهشتيم
با بوي خوشت همنفس باد بهاريم

از باده نوشين لبت مست و خرابيم
وز نرگس مخمور تو در عين خماريم

در دل بجز آزار نداريم وليکن
مرهم بجز از يار دلازار نداريم

چون نرگس مخمور تو مستان خرابيم
چون مردمک چشم تو در عين خماريم

انفاس دوستان دمد از باد بوستان
در موسمي چنين که روان پرورد نسيم

نام نعيم خلد مبر زانکه در بهشت
نبود وراي وصل بهشتي رخان نعيم

ما در ازل حديث تو تکرار کرده ايم
آري حديث دوست کلامي بود قديم

شيرين اگر بخرگه خسرو کند مقام
فرهاد در محبت شيرين بود مقيم

کنون چه فايده خواجو ز درس معقولات
که در ازل سبق عشق کرده ئي تعليم

وقت آنست که در پاي سهي سرو چمن
برفشانيم سردست و سرانداز کنيم

در قفس چند توان بود بيا تا چو هماي
پر برآريم و برين پنجره پرواز کنيم

خيز تا باده در پياله کنيم
گل روي قدح چو لاله کنيم

هر دم از ديده قدح پيماي
باده لعل در پياله کنيم