ديوان خواجوي کرماني

در راه مهر سايه ديوار محرمست
زان همچو سايه روي بديوار کرده ايم

ديگران گر ز براي زر و سيم آمده اند
ما برين در بتمناي شما آمده ايم

آفتابيم که از آتش دل در تابيم
يا هلاليم که انگشت نما آمده ايم

دل سودازده در خاک رهت مي جوئيم
همچو گيسوي تو زانروي دوتا آمده ايم

با غم عشق تو تا پنجه در انداخته ايم
چون سر زلف سياهت بشکست آمده ايم

جام مي را مطلع خورشيد تابان کرده ايم
وز حرارت تاب دل در آفتاب افکنده ايم

مشعله بيخودي از جگر افروختيم
و آتش ديوانگي در خرد انداختيم

بر در ايوان دل کوس فنا کوفتيم
بر سر ميدان جان رخش بقا تاختيم

ما دلي ايثار او کرديم و جاني يافتيم
گوهري در پايش افکنديم و کاني يافتيم

چون نظر کرديم در بستان بياد قامتش
راستي را از سهي سروي رواني يافتيم

گر چه چون عنقا به قاف عشق کرديم آشيان
مرغ دلرا هر نفس در آشياني يافتيم

ترک عالم گير و عالمگير شو زيرا که ما
هر زماني خويشتن را در مکاني يافتيم

در جهان بي نشاني تا نياورديم روي
ظن مبر کز آن بت مه رو نشاني يافتيم

در گلستان غم عشق تو از خوناب چشم
هر گياهي را که ديديم ارغواني يافتيم

مرديم در خمار و شرابي نيافتيم
گشتيم غرق آتش وآبي نيافتيم

رفتيم در هوايش و برخاک کوي او
برديم آب خويش و مآبي نيافتيم

کرديم بي حجاب نظر در رخت وليک
روي ترا بجز تو حجابي نيافتيم

آنکه لعلش عين آب زندگاني يافتيم
در رهش مردن حيات جاوداني يافتيم

راستي را پيش آن قد سهي سرو روان
نارون را در مقام نارواني يافتيم

کار ما بي آتش دل در نگيرد زانکه ما
زندگي مانند شمع از جان فشاني يافتيم

ز آشنا بيگانه گشتيم از جهان و جان غريب
در جوار قرب جانان آشنائي يافتيم

سالها بانگ گدائي بر در دلها زديم
لاجرم بر پادشاهان پادشائي يافتيم

ترک دنيي گير و عقبي زانکه در عين اليقين
زهد و تقوي را خلاف پارسائي يافتيم

زان جفا جوي ستمکاره نداريم شکيب
گر چه جان در سر جور و ستم او کرديم

اگر از سکه او روي نتابيم مرنج
که فقيريم و طمع در درم او کرديم