ديوان خواجوي کرماني

چو دجله گشت کنارم در آرزوي شبي
که باد صبحدم آرد نسيم بغدادم

در چمن دوش ببوي تو گذر مي کردم
قدح لاله پر از خون جگر مي کردم

عشق آن بت ساکن ميخانه مي گرداندم
جان غمگين در پي جانانه مي گرداندم

آرزوي گنج بين کز غايت ديوانگي
روز و شب در کنج هر ويرانه مي گرداندم

اشتياق لعل گوهر پاش او در بحر خون
همچو خواجو از پي دردانه مي گرداندم

گفتم ز قيدش يابم رهائي
ليکن چو آهو سر در کمندم

صورت نبندم مثل تو در چين
زيرا که مثلت صورت نبندم

گفتي که خواجو در درد ميرد
آري چه درمان چون دردمندم

از کلک نقشبند قضا در تحيرم
کز سبزه بر صحيفه بستان زند رقم

بيچاره لاله هست دلش در ميان خون
گوئي ز دست باد صبا مي برد ستم

خواجو چو سرو تا نکني پيشه راستي
نتوان نهاد در ره آزادگي قدم

آتش زدم از آه درين خرگه نيلي
چون طلعت او بر در خرگاه نديدم

تا در شکن زلف سياه تو زدم دست
از دامن دل دست تو کوتاه نديدم

دلگيرتر از چاه زنخدان تو بر ماه
در گوي زنخدان مهي چاه نديدم

روزي به سر کوي خرابات رسيدم
در کوي خرابان يکي مغبچه ديدم

از چشم بشد ظلمت و سرچشمه خضرم
چون در خط سبز و لب لعلش نگريدم

ساکن نشدم در حرم کعبه وحدت
تا باديه عالم کثرت نبريدم

با من سخن از درس و کتب خانه مگوئيد
اکنون که وطن بر در ميخانه گزيدم

ايمان چه دهم عرض چو در کفر فتادم
قرآن چه کنم حفظ چو مصحف بدريدم

مقيم در طيرانست مرغ خاطر ما
بگرد کوي تو همچون کبوتران حرم

چگونه در ره مستي قدم نهد خواجو
اگر نه بر سر هستي نهاده است قدم

گفتم از پروانه و خط در گذر
من نه مير ملک و شاه کشورم

چون غلام حلقه در گوش توام
چند داري همچو حلقه بر درم

کنون که کشتي عمرم فتاده در غرقاب
کجا بساحل شادي رسم ز ورطه غم

بود بگاه صبوحي در آرزوي جمالت
نواي ناله زارم اداي نغمه زيرم