ديوان خواجوي کرماني

مي روي مجموع و من پيوسته همچون گيسويت
از پريشاني که هستم در قفا افتاده ام

آستين بر کائنات افشانده ام از بيخودي
زعفران چهره در صحن سرايش سوده ام

تا بگوهر چشم خواجو را مرصع کرده ام
مردم بحرين را در خون شنا فرموده ام

چو نام تو در نامه ئي ديده ام
به نامت که برديده ماليده ام

که آنها که در روي او خوانده ام
جوابي ازو باز نشنيده ام

کام دل خواهي برو گردن بناکامي بنه
در دهان شير مي بايد شدن بر بوي کام

آرزو مي کندم با تو شبي در مهتاب
که بود زلف سياهت شب و رخ مهتابم

رفتم ار جان بدهم در طلبت عمر تو باد
ور بمانم شرف بندگيت دريابم

راست چون چشم خوشت مست شوم در محراب
گر بود گوشه ابروي کژت محرابم

در شبستان مي پرستان کش
شاهد جام را ز طارم خم

خيز خواجو که چو پرگار به سر بايد گشت
هر که در دايره عشق نهادست قدم

ديشب آندل که بزنجير نگه نتوان داشت
بيخود آوردم و در حلقه زلفت بستم

اين خياليست که در گرد سمند تو رسم
زانکه چون خاک بزير سم اسبت پستم

من نه امروز بدام تو در افتادم و بس
که گرفتار غم عشق توام تا هستم

در چنبر گردون ز دمي چنگ بلاغت
با اين همه از چنبر زلف تو نجستم

تا در عقب پير خرابات نرفتم
از درد سر و محنت خواجو بنرستم

ديشب دل ديوانه بگسسته عنانرا
زنجير کشان بردم و در زلف تو بستم

هر شبم چشم تو در خواب نمايند که گويند
نيست از باده شکيبم چکنم باده پرستم

روزگاري روي در روي نگاري داشتم
راستي را با رخش خوش روزگاري داشتم

همچو بلبل مي خروشيدم بفصل نوبهار
زانکه در بستان عشرت نوبهاري داشتم

داشتم ياري که يکساعت ز من غيبت نداشت
گر چه هر ساعت نشيمن در دياري داشتم

طائر جان کوتذرو بوستان کبرياست
در رياض وحدتش مرغ خوش الحان يافتم

در بياباني کزو وادي ايمن منزليست
روح را هارون راه پور عمران يافتم

عنان باد نخواهم ز دست داد کنون
ولي چه سود که در دست نيست جز بادم

مرا حکايت آن مرغ زيرک آمد ياد
بپاي خويش چو در دام عشقت افتادم