ديوان خواجوي کرماني

بنگر در اشک مستان عکس جمال ساقي
همچون قمر که سازد جام شراب منزل

خواجو که غرقه آمد در ورطه جدائي
بر ساحل وصالت بيند بخواب منزل

تا کي کند آن غمزه عاشق کش معلول
در کار دل ريش من خسته تعلل

آن سر زلف قمرساي شب آسا را بين
همچو زاغي که زند در مه تابان چنگل

خوشا با دوستان در بوستان گل
که خوش باشد بروي دوستان گل

ترنم مي کند بر شاخ بلبل
تبسم مي کند در بوستان گل

لبش با هم نمي آيد از آنروي
که دارد خرده ئي زر در دهان گل

کشد در برقباي فستقي سرو
نهد بر سر کلاه سايبان گل

بيا خواجو که با مرغان شب خيز
نهادست از هوا جان در ميان گل

مي نوشين روان در ده که بگرفت
چو خسرو ملکت نوشيروان گل

مرغ سحر در سخن آمد به ساز
ساز بر آواز خروسان بام

حاجي اگر روي تو بيند مقيم
در حرم کعبه نسازد مقام

دلم کي در فراق آرام گيرد
بود آرام دل وصل دلارام

منم دور از تو همچون مرغ وحشي
ببوي دانه ئي افتاده در دام

قلم در کش چو بيني نام خواجو
که نبود عاشق شوريده را نام

نام خالش مبر که وحشي را
طمع دانه افکند در دام

مي جوشيده خور که حيف بود
پخته در جوش و ما بدينسان خام

با رخت هر که ماه مي طلبد
نيست در عاشقي هنوز تمام

خروس پرده سرا امشب از چه دم در بست
اگر چنانکه فرو شد دم سپيده بکام

چو دور عيش و نشاطست باده در دور آر
که روشنست که با دست گردش ايام

عارض ترکان نگر در چين جعد مشک فام
تا جمال حور مقصورات بيني في الخيام

مشعل خورشيد فروزان شمع برگير اي نديم
باد شبگيري برآمد باده در ده اي غلام

تا ترا در پيش بت رويان درست آيد نماز
جامه جانرا نمازي کن بآب چشم جام

چون شما را هست دلبر در برو دل برقرار
لا تلوموا في التصابي قلب صلب مستهام

در شب تيره بسي نوبت مهرت زده ام
تا سحرگه رخ همچون قمرت يافته ام