ديوان خواجوي کرماني

تلف گشت عمرم در ايام مهر
بدل گشت دلقم به زنار عشق

طفل بود در نظر پير عشق
هرکه نگردد سپر تير عشق

ملک جهان کرده ايم وقف سر کوي يار
گوي دل افکنده ايم در خم چوگان عشق

جان چه بود تا کنيم در ره عشقش نثار
پاي ملخ چون بريم نزد سليمان عشق

عقل درين دير کيست مست شراب الست
روح در اين باغ چيست بلبل بستان عشق

فتاده ناقه در غرقاب از آب چشم مهجوران
وفوق النوق خيمات و في الخيمات معشوق

برگلبن ايجاد توئي غنچه خندان
در گلشن ابداع توئي برگ شقائق

آنکس که گداي در ميخانه عشقست
برخسرو عقلست بصد مرتبه فائق

وه چه شيرينست لعلش اندرو پنهان نمک
کس نمي بينم که دارد در جهان چندان نمک

شد بدور سنبل مشکين او عنبر فراخ
گشت در عهد لب شيرين او ارزان نمک

گفتمش در غم عشقت دل خواجو خونشد
بيش از اين چند بگو صبر کند مسکينک

رفت در خنده و شيرين لبک از هم بگشود
گفت داروي دل و مرهم جانش اينک

هست در زنجير زلف دلربايت دل فراخ
ليک دل همچون دل ريش من دلتنگ تنگ

ناوک چشمت چو باد آرم ز خون چشم من
لعل پيکاني شود فرسنگ در فرسنگ سنگ

باز چون گلگون مي ساقي بميدان در فکند
اي حريفان برکشيد اسب طرب را تنگ تنگ

نيستي آنکه زني شيشه هستي برسنگ
ورنه در پات فتادي فلک مينا رنگ

تا بکي گوش کني برنفس پرده سراي
تا بکي چنگ زني در گره گيسوي چنگ

روي ازين قبله بگردان که نمازي نبود
رو بمحراب و نظر در عقب شاهد شنگ

شگفت نيست اگر صيد گشت مرغ دلم
که در هواي تو سيمرغ بفکند پر و بال

کرا وصال ميسر شود که در کويت
مجال نيست کسي را مگر نسيم شمال

مقيم در دل خواجو توئي و مي داني
چه حاجتست بتقرير با تو صورت حال

در هر چه هست چون بخيالت نظر کنم
گر جز جمال روي تو بينم زهي خيال

در راه عشق بعد منازل حجاب نيست
دوري گمان مبر که بود مانع وصال

در گوش آسمان کشد از زر مغربي
هر مه به امر کن فيکون حلقه ملال

خواجو گر التماس ازين در کند رواست
از پادشه اجابت و از بندگان سؤال