ديوان پروين اعتصامي

از چه در راه من فتاد اين سنگ
از چه در پاي من شکست اين خار

ديوان حافظ

سينه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشي بود در اين خانه که کاشانه بسوخت

در شگفتم که در اين مدت ايام فراق
برگرفتي ز حريفان دل و دل مي دادت

در خم زلف تو آن خال سيه داني چيست
نقطه دوده که در حلقه جيم افتادست

زلف مشکين تو در گلشن فردوس عذار
چيست طاووس که در باغ نعيم افتادست

دل من در هوس روي تو اي مونس جان
خاک راهيست که در دست نسيم افتادست

گو شمع مياريد در اين جمع که امشب
در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است

ز گريه مردم چشمم نشسته در خون است
ببين که در طلبت حال مردمان چون است

رخ تو در دلم آمد مراد خواهم يافت
چرا که حال نکو در قفاي فال نکوست

و گر چنان که در آن حضرتت نباشد بار
براي ديده بياور غباري از در دوست

اي که انگشت نمايي به کرم در همه شهر
وه که در کار غريبان عجبت اهماليست

بعد از اينم نبود شائبه در جوهر فرد
که دهان تو در اين نکته خوش استدلاليست

در صومعه زاهد و در خلوت صوفي
جز گوشه ابروي تو محراب دعا نيست

جز آستان توام در جهان پناهي نيست
سر مرا بجز اين در حواله گاهي نيست

وقت آن شيرين قلندر خوش که در اطوار سير
ذکر تسبيح ملک در حلقه زنار داشت

شد چمان در چمن حسن و لطافت ليکن
در گلستان وصالش نچميديم و برفت

زين آتش نهفته که در سينه من است
خورشيد شعله ايست که در آسمان گرفت

ز ديده ام شده يک چشمه در کنار روان
که آشنا نکند در ميان آن ملاح

هر سرو که در چمن درآيد
در خدمت قامتت نگون باد

عکس روي تو چو در آينه جام افتاد
عارف از خنده مي در طمع خام افتاد

روز در کسب هنر کوش که مي خوردن روز
دل چون آينه در زنگ ظلام اندازد

زمان خوشدلي درياب و در ياب
که دايم در صدف گوهر نباشد

در ميخانه ببستند خدايا مپسند
که در خانه تزوير و ريا بگشايند

سر ز حسرت به در ميکده ها برگردم
چون شناساي تو در صومعه يک پير نبود

نازنينتر ز قدت در چمن ناز نرست
خوشتر از نقش تو در عالم تصوير نبود